PLUIMPJES

- Geknield tussen onkruid, gebeitelde letters en gruis. Mensen verpakt in wolken, verpakt in de zang van een merel. Verdriet is vloeibaar, het meandert met je m... » 

- Geknield tussen onkruid, gebeitelde letters en gruis. Mensen verpakt in wolken, verpakt in de zang van een merel. Verdriet is vloeibaar, het meandert met je mee. Er is vorming van natuurijs, je ogen branden. Je lacht, je bent een laatbloeier; besprenkelt zorgzaam de aarde en blijft hopen op iets moois. Even was je verbitterd, wilde niet meer op deze aarde zijn : lichtjaren ver hier vandaan naar lege doelen staren. Soms ben je jaloers op de vis die zwemt tussen dikke balken van een wrak. Licht schittert op het watervlak; niet eenmaal, maar miljoenen malen. Omwille van jouw kwetsbaarheid. Men fluistert nog wat zachte woorden; wenst je een behouden reis. Laat de engelen je leiden, dan heb je niet voor niets geleefd. Daarom kijk je elke avond even naar de sterrenlucht: zij dooft veel minder snel dan al wat leeft en sterven gaat. Een draaimolen met paarden; de wind in de rug. Zij die authentiek zijn, ze zijn er nog. Het kind van toen, met woordenschat verrijkt. Niets blijft zoals het was, maar jij hebt sprookjes kunnen weven. Je hebt geleden en gegeven, met liefde voor het leven. Brokstukken van een nukkige wereld in je rugzakje. Je weet wat er zich afspeelt en je huilt erom. - «