‘IJzige Stilte’ van Wulf Dorn
‘IJzige stilte’ vertelt het verhaal van psychiater Jan Forstner die gebukt gaat onder een vernietigend schuldgevoel na de verdwijning van zijn broertje Sven op dezelfde dag waarop ook zijn vader dodelijk verongelukt is, nu drieëntwintig jaar geleden. Dag en nacht staat zijn leven in het teken van die traumatische gebeurtenissen uit het verleden en zijn zoektocht naar het antwoord op de vraag wat er met zijn broertje is gebeurd heeft de aard van een obsessie gekregen. Hij keert terug naar zijn geboorteplaats, de plaats van het onheil, waar hij een baan als psychiater aangeboden krijgt in de kliniek waar ook zijn vader als psychiater aan verbonden is geweest, onder voorwaarde dat hij zelf in analyse gaat. Nu hij in vele opzichten dichterbij komt vindt hij mogelijk de zo vurig verlangde verhelderende antwoorden.

Het lezen van thrillers heeft, de uitzondering die ik maak voor de boeken van Dan Brown daargelaten, nooit mijn voorkeur gehad. Na ‘IJzige Stilte’ van Wulf Dorn heb ik mijn mening over het thrillergenre grondig bijgesteld, omdat ik niet alleen de karakters in het verhaal, maar ook mijzelf in een onvoorstelbare wurggreep gehouden zag.
De mysterieuze sfeer en navenante dreiging, op momenten bekrachtigd door ‘IJzige Stilte’ zijn vanaf de eerste pagina bepalend voor de ongrijpbare loop van het verhaal.
Een geschiedenis waarbij ik achteraf, zou het realiteit zijn, mijn excuses zou moeten maken aan tal van personen vanwege de onterechte verdenking en beschuldigingen en waar Wulf Dorn mij op meesterlijke wijze heeft weten te misleiden, zelfs meedogenloos heeft gestuurd.
‘IJzige stilte’ is niet alleen een verhaal dat enorm spannende thrillerelementen bevat, maar tegelijkertijd leest het boek als een psychologisch drama, waarin bovendien de karakters bijzonder boeiend zijn uitgewerkt.
Dat de uiteindelijke dader vanuit een zeer lage tolerantiedrempel tot zijn ongelooflijke ‘missie’ is gekomen, lijkt misschien in het verhaal wat vergezocht maar is uiteindelijk toch aannemelijk, als ik afga op het nieuws in de kranten over dit soort gruwelijke misdrijven waarbij kleine misstappen soms grote gevolgen kennen. Dat laatste heeft de schrijver met zijn ervaring in de wereld van de psychiatrie heel treffend weten te verpakken in een ijzersterke thriller, prettig vertaald door David Orthel.

Wauw wat een goed boek was dit weer zeg,vanaf het begin al spannend,plus was ik al bezig met namen te onthouden wie het gedaan kon hebben,en dan kom je bij het einde ...en dan het plot...goed hoor echt spannend.

Het lezen van thrillers heeft, bij mij een grote sprong gemaakt door het ontdekken van diverse auteurs in deze genre, maakte ik eerst de uitzondering voor de boeken van Dan Brown, John Grisham, Kirst e.d. Na het lezen van 'IJzige Stilte' van Wulf Dorn kan ik weer een auteur bij mijn thrillergenre toevoegen.

Omdat ik niet alleen de karakters in het verhaal, maar ook mijzelf in een onvoorstelbare wurggreep gehouden zag.
De mysterieuze sfeer en navenante dreiging, op momenten bekrachtigd door ‘IJzige Stilte' zijn vanaf de eerste pagina bepalend voor de ongrijpbare loop van het verhaal.
Een geschiedenis waarbij ik achteraf denk zou het realiteit zijn, dan zou hij zijn excuses moeten maken aan tal van personen vanwege de onterechte verdenking en beschuldigingen en waar Wulf Dorn mij op meesterlijke wijze heeft weten te misleiden, zelfs meedogenloos heeft gestuurd.
‘IJzige stilte' is niet alleen een verhaal dat enorm spannende thrillerelementen bevat, maar tegelijkertijd leest het boek als een psychologisch drama, waarin bovendien de karakters bijzonder boeiend zijn uitgewerkt.
Dat de uiteindelijke dader vanuit een zeer lage tolerantiedrempel tot zijn ongelooflijke ‘missie’ is gekomen, lijkt misschien in het verhaal wat vergezocht maar is uiteindelijk toch aannemelijk, als ik afga op het nieuws in de kranten over dit soort gruwelijke misdrijven waarbij kleine misstappen soms grote gevolgen kennen. Dit laatste heeft de schrijver met zijn ervaring in de wereld van de psychiatrie heel treffend weten te verpakken in een ijzersterke thriller!
Het boek leest heerlijk weg, is spannend en bevat een goed plot. Aanrader voor een ieder die Wulf Dorn nog niet op zijn auteurslijst heeft staan.

Het lezen van thrillers heeft, bij mij een grote sprong gemaakt door het ontdekken van diverse auteurs in deze genre, maakte ik eerst de uitzondering voor de boeken van Dan Brown, John Grisham, Kirst e.d. Na het lezen van 'IJzige Stilte' van Wulf Dorn kan ik weer een auteur bij mijn thrillergenre toevoegen.

Omdat ik niet alleen de karakters in het verhaal, maar ook mijzelf in een onvoorstelbare wurggreep gehouden zag.
De mysterieuze sfeer en navenante dreiging, op momenten bekrachtigd door ‘IJzige Stilte' zijn vanaf de eerste pagina bepalend voor de ongrijpbare loop van het verhaal.
Een geschiedenis waarbij ik achteraf denk zou het realiteit zijn, dan zou hij zijn excuses moeten maken aan tal van personen vanwege de onterechte verdenking en beschuldigingen en waar Wulf Dorn mij op meesterlijke wijze heeft weten te misleiden, zelfs meedogenloos heeft gestuurd.

‘IJzige stilte' is niet alleen een verhaal dat enorm spannende thrillerelementen bevat, maar tegelijkertijd leest het boek als een psychologisch drama, waarin bovendien de karakters bijzonder boeiend zijn uitgewerkt.
Dat de uiteindelijke dader vanuit een zeer lage tolerantiedrempel tot zijn ongelooflijke ‘missie’ is gekomen, lijkt misschien in het verhaal wat vergezocht maar is uiteindelijk toch aannemelijk, als ik afga op het nieuws in de kranten over dit soort gruwelijke misdrijven waarbij kleine misstappen soms grote gevolgen kennen. Dit laatste heeft de schrijver met zijn ervaring in de wereld van de psychiatrie heel treffend weten te verpakken in een ijzersterke thriller!

Het boek leest heerlijk weg, is spannend en bevat een goed plot. Aanrader voor een ieder die Wulf Dorn nog niet op zijn auteurslijst heeft staan.

Dit boek vind ik nog beter dan zijn eerste thriller. Spanning, beklemming, intrigerend. Top boek. Waanzin verschijnt deze maand en die wil ik gewoon lezen!