Een jaar of twee geleden HhhH van Leurent Binet gelezen, over Heydrich en Himmler. Ik vond het prachtig, dus vol verwachting begonnen aan De zevende functie van taal, Erg goede recensies in de kranten, die Binet bejubelen om zijn talent voor het vermengen van feiten en fictie. De nieuwe roman speelt in het Parijs van 1980. Mitterand is voor de tweede keer presidentskandidaat (en zal deze keer winnen). Ik heb gemengde gevoelens overgehouden. Om het boek te kunnen volgen moet je behoorlijk op de hoogte zijn van de Franse politiek én de culturele elite uit die tijd en om het leuk te vinden geïnteresseerd zijn in taalkunde. Aan die voorwaarden voldoe ik zo'n beetje, maar Binet maakt zijn mix erg vol ingrediënten en lijkt vooral te willen laten zien hoe breed zijn algemene ontwikkeling is. Het is duidelijk dat hij in de voetsporen van Umberto Eco wil treden, die een prominente rol in het verhaal speelt. (Eco vond ik na De naam van de Roos ook al te veel een omgevallen boekenkast worden). Maar Binet slaagt niet in de verwezenlijking van die ambitie. Ik vind drie sterren mooi genoeg.