Traditioneel is er in de westerse cultuur altijd een sterke band geweest tussen filosofie en christendom. Wie een theologische inwijding kreeg in het christendo... » 

Traditioneel is er in de westerse cultuur altijd een sterke band geweest tussen filosofie en christendom. Wie een theologische inwijding kreeg in het christendom begon steevast vanuit een filosofische reflectie. Deze eeuwenlange traditie aan kloosterscholen seminaries en universiteiten was de weerspiegeling van de nauwe band tussen filosofie en christendom zoals die tijdens de Middeleeuwen een hoogtepunt kende. Deze situatie verandert geleidelijk vanaf de Moderne Tijd. De verhouding tussen filosofie en christendom wordt gaandeweg problematischer en mondt vanaf de negentiende eeuw uit in een bijna omgekeerde situatie de filosofie poneert het einde van de geloofwaardigheid van het christendom. God is dood zo luidt het beroemde aforisme van Nietzsche en wij hebben hem vermoord. De idee dat de christelijk God dood is zal aanvankelijk ook in de twintigste eeuw de toon aangeven. Maar in de laatste decennia is er sprake van een opmerkelijke ommekeer. Zowel in de Angelsaksische als in de continentale traditie is er een hernieuwde aandacht voor het fenomeen van de religie in het algemeen en van het christendom in het bijzonder. De oude zoektocht naar de band tussen inzicht enerzijds en zingeving en spiritualiteit anderzijds lijkt op de drempel van een nieuw millennium opnieuw filosofisch relevant geworden. Maar hoe verlossend zijn deze filosofische inzichten kan de filosofische rede alleen maar laten zien wat verloren is gegaan toen we ons via de moderne rationaliteit van het religieuze begonnen te verwijderen? Of is ze tot mr in staat en kan ze aan de inspiratie van het chrisendom een nieuwe dynamiek geven? «