In 1969, precies vijftig jaar geleden, werd de skyline van het toen nog grotendeels landelijke tuindersdorp Roelofarendsveen behoorlijk verstoord. De van verre ... » 

In 1969, precies vijftig jaar geleden, werd de skyline van het toen nog grotendeels landelijke tuindersdorp Roelofarendsveen behoorlijk verstoord. De van verre zichtbare kerk van Sint-Petrus’ Banden met haar 50 meter hoge toren moest het veld ruimen. De al lange tijd in een minder goede staat verkerende rooms-katholieke kerk moest na 113 jaar aan het Noordeinde gestaan te hebben plaats maken voor een eigentijds, minder onderhoud vergend nieuw kerkgebouw. Hoewel veel Veenders destijds geen berouw toonden over de afbraak van het neogotische bouwwerk, waren er toch ook veel mensen die het verdwijnen van de aloude kerk betreurden. En niet alleen mensen uit Roelofarendsveen zelf vonden de sloop onverteerbaar. Nu, 2019, een halve eeuw na het amoveren van de negentiende-eeuwse trots van katholiek Roelofarendsveen, wordt er door veel mensen nog steeds in warme bewoordingen over ,de Petrus’ Banden’ gesproken. De bouw van de Sint-Petrus’ Bandenkerk in het midden van de negentiende eeuw was voor die dagen een omvangrijk bouwproject in Roelofarendsveen. ,De realisering van deze kerk is een roman waardig’, schreef een kunsthistorica eens. De totstandkoming van het trotse godshuis wordt in dit boek niet als een roman behandeld, maar wel wordt de bouwhistorie nog eens verteld aan de hand van een ,dagverhaal’, dat is bijgehouden door ,bouwpastoor’ Joannes Mattheus van der Stoot. «