Iedereen keek toe hoe de rood aangelopen twaalfjarige stond te worstelen met zijn tuba. Dat maakte het nog erger. Hij deed zijn best nergens tegenaan te stoten,... » 

Iedereen keek toe hoe de rood aangelopen twaalfjarige stond te worstelen met zijn tuba. Dat maakte het nog erger. Hij deed zijn best nergens tegenaan te stoten, maar hoe harder hij dat probeerde, hoe meer hij botste. Vandaag stootte hij tegen Mevrouw Manager aan. 'Sorry,' mompelde hij.
'Geeft niet,' antwoordde ze. 'Het was mijn koffertje maar.'
Het was een chic, glanzend koffertje, maar ze is ook een chique, glanzende vrouw. Ik wed dat ze er een reservepaar chique, glanzende panty's in heeft zitten voor het geval ze een ladder krijgt. In tijdschriften staat tenminste altijd dat je die absoluut moet hebben, en ik wed dat de reservepanty's van Mevrouw Manager in dat koffertje onder haar boterhammen zitten. Geen banale boterhammen met ham en kaas natuurlijk, maar meer iets als gegrilde groenten, zongedroogde garnalen en kreeftenlasagne. Of misschien gaat ze wel ergens lunchen met haar glanzende vrienden en dan prikt ze een beetje in haar feng shui sushi en nipt aan haar mineraalwater met een vleugje mango. Lizzie, Ster en M. zitten elke dag bij elkaar in de bus op weg naar school. Iedereen die instapt heeft inmiddels een bijnaam en wordt door de drie meiden bekeken en besproken. Dag in, dag uit; het is net een gezin. Tijdens de rit nemen ze niet alleen de andere reizigers door, ook de echt belangrijke dingen van het leven moeten met elkaar doorgesproken worden: examens, leraren, de toekomst, ouders, zusjes en natuurlijk vriendjes... Het leven is duidelijk niet gemakkelijk voor de zestienjarigen, maar met Elf Uur Chocoladecake is het allemaal net iets beter te verdragen.
«