Dit is de tweede keer dat ik The Hunger Games lees. Ik weet nog dat het verhaal me eerst helemaal niet aanstond, de covertekst leek me veel te heftig. De cover vond ik lelijk! Pas toen de filmtrailer voorbij kwam, werd ik geïnteresseerd. Ik ben heel blij dat ik de trilogie toen heb gelezen, want ik ben er weg van! Nog steeds, ook na het herlezen. Dit is het tweede boek dit jaar dat ik opnieuw heb gelezen en ik ben van plan om dat met nog een aantal andere boeken te doen, want het bevalt me erg goed.

De rode draad van het boek was goed blijven hangen – mede door de film – en veel kleine dingen ook omdat ik die eerder had opgemerkt als ‘hé dat ziet niet in de film’. Maar er was ook zat dat ik niet meer wist of doordat ik het hele verhaal nu ken tussen de regels door kan lezen. Bijvoorbeeld kleine hints naar een revolutie, ik kan me niet herinneren dat ik dat twee jaar geleden ook al wist na deel 1. Al is dat lastig te zeggen, want ik alle drie de boeken na elkaar gelezen. In elk geval viel het me extra op en dat vond ik eigenlijk wel leuk; iets in een boek ontdekken wat ik de vorige keer niet heb gezien.

Ondanks dat ik het boek al kende en de film meerdere malen heb gezien, vond ik het nog steeds spannend. Je wordt als ware tussen de bladzijden opgezogen en staat naast Katniss terwijl ze in de arena staat. Je beleefd het samen met haar en bent afhankelijk van haar keuzes.

Ergens halverwege het boek snapte ik opeens waarom ik dit boek zo leuk vind! Meestal voelt een boek gewoon leuk of goed aan, maar kan ik niet echt zeggen waarom. Het is gewoon zo. Tijdens het lezen, bedacht ik me, dat ik het overlevingsaspect in de wildernis met helemaal niets, me erg aanspreekt. Iets opbouwen met de middelen om je heen en daardoor overleven. Ik vind het heel erg fascinerend hoe mensen – in dit geval Katniss – dat kunnen.

De wereld waarin Katniss leeft vind ik nog steeds mooi. De manier waarop ze weet te overleven in District 12 en het contrast met het Capitol. Het extravagante, waarmee ze tonen zoveel beter te zijn dan de districten. Het zou zo een echt land kunnen zijn. Een continent wat we nog niet ontdekt hebben of in een verre toekomst ontstaat – waar ik natuurlijk niet op hoop – maar het laat wel zien dat alle kleine details kloppen.

Ondertussen heb ik al meerdere dystopia boeken gelezen, toentertijd was The Hunger Games zo ongeveer de eerste met dit concept. Nu zijn er veel meer van dat soort boeken te vinden en toch blijf ik The Hunger Games uniek vinden. Als overheid de bevolking laten zien hoe je ze jaar na jaar straft en hen alles afneemt. En hoe door één vonkje alles wat zo strak aangestuurd wordt omvalt. Het laat een stukje realiteit zien met een mix van fantasie. Dat maakt het denk ik ook zo sterk, het kan maar zo gebeuren. Plus Katniss is gewoon een geweldig personage. Het meisje dat geen held wil zijn en alleen haar familie wil beschermen en daarvoor alles doet.

Het blijft dus een van mijn lievelingsboeken. Dan gaan we nu beginnen in deel 2! Eens zien of die ook nog net zo leuk is.

geweldig boek

Goed boek maar vond de film beter.