Hoewel reddingen, die het wereldnieuws halen, aan onze kust thans bijna niet meer voorkomen staan de vrijwilligers van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatsc... » 

Hoewel reddingen, die het wereldnieuws halen, aan onze kust thans bijna niet meer voorkomen staan de vrijwilligers van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM) ook nu 24 uur per dag paraat om als dat nodig is hulp op zee en ruim water te verlenen. Jaarlijks komen de 1100 vrijwilligers van de KNRM ca. 2000 keer in actie, waarbij ca. 3000 mensen veilig aan de wal worden gezet.

Sinds de oprichting van het Nederlandse reddingwezen in 1824 zijn organisatie en reddingmateriaal sterk veranderd. Dick Overduin schetst die veranderingen in het eerste hoofdstuk. Roeireddingboten verdwenen en maakten plaats voor motorreddingboten. In 1926 werd de eerste zelfrichtende stalen motorreddingboot ter wereld, de ‘Insulinde’, in dienst gesteld. De motorisering van de reddingbootvloot verliep aanvankelijk geleidelijk. In de jaren tachtig werden de snelle Riged Inflatable Boats (RIB’s) geïntroduceerd. Deze waren noodzakelijk omdat ondermeer de explosieve toename van de recreatievaart om snelle hulpverlening vroeg. Dankzij schenkingen en legaten – de KNRM ontvangt geen subsidie, maar is afhankelijk van vrijwillige bijdragen en donateurs – kon er in de jaren negentig en tweeduizend een grote vlootuitbreiding plaatsvinden. In woord en beeld worden de verschillende typen reddingboten van de vloot anno 2010 beschreven. Bovendien komt ook de jongste activiteit van de KNRM aan de orde: de KNRM Lifeguards (strandwachten), die in het zomerseizoen van 2010 de stranden van Terschelling bewaakten. Regelmatig hebben zich op de Nederlandse kust scheepsrampen voorgedaan. Daarbij zijn door de redders van de Redding Maatschappij in het verleden dikwijls ‘gouden’ reddingen verricht. Een aantal hiervan is in het boek beschreven. Daarnaast komen ook recente reddingsacties aan de orde, zoals die eind augustus 2009 naar de ‘Nirent Pride’ en het ‘MSC Nikita’ bij Hoek van Holland. Ook de human interest is in het boek niet vergeten. Niet alleen wordt aandacht aan enkele ‘gouden’ redders besteed, maar ook aan een redder anno 2010 die naast zijn beroep van stuurman op een hopperzuiger in zijn verlofperiode reserveschipper op een reddingboot is.
De vele historische zwart-wit foto’s en fraaie kleurenfoto’s, alsmede een naamregister completeren dit boeiende lees- en kijkboek.
«