Dit boek is mijn eerste kennismaking met de auteur. Zijn schrijfstijl is kort en krachtig, duidelijk en makkelijk leesbaar. Geen overbodige zinnen, geen mooi taalgebruik alleen om het mooi zijn. Ik vind dat verfrissend. De vele IJslandse namen zijn wel even wennen, maar dat duurt niet lang.
Het ‘onzijdige’ van hoofdpersonage Marion Briem vind ik wel storend, met name in het begin. De auteur vermijdt het nadrukkelijk om hij/zij te gebruiken voor de rechercheur. Met name in de flashbacks wordt gesproken over ‘het kind’ wat op mij onnatuurlijk overkomt. Gaandeweg heb ik dit gevoel wel redelijk los kunnen laten. De reden hiervan is mij, behalve het schijnbaar androgyne uiterlijk van Marion, onduidelijk.
De personages in dit boek zijn eigenlijk vrij oppervlakkig, alleen over het verleden van Marion Briem komt de lezer steeds meer te weten. Dit gebeurt in flashbackvorm. Haar relatie met haar directe collega Albert is afstandelijk. Toch werken zij samen aan de Havenbioscoopmoord en lossen ze deze uiteindelijk op.
Het plot zit stevig in elkaar. Tot het eind toe is het niet geheel duidelijk wat er gebeurd is, wie het gedaan heeft en waarom. De spanning is desondanks niet zo erg groot. Je voelt geen gevaar.
Al met al vind ik het een zeer prettig leesbaar boek met een goed verhaal. Voor een echte thriller heeft het naar mijn smaak te weinig spanning, ik vind het eigenlijk meer een detective.

Het was voor mij een eerste kennismaking met Indridason. Ik heb dit boek in een middag uitgelezen. Het verhaal komt wat langzaam op gang en is in het begin ook niet echt spannend. Ik vond het meer een detective dan een thriller. Pas in de tweede helft van het boek gaat de vaart erin.