Marjan haat logeren en toch moet ze in het ziekenhuis blijven. Plat in bed, zonder ook maar het dunste kussen onder haar hoofd. Ze wil niet praten met de zuster... » 

Marjan haat logeren en toch moet ze in het ziekenhuis blijven. Plat in bed, zonder ook maar het dunste kussen onder haar hoofd. Ze wil niet praten met de zusters en al helemaal niet spelen met de andere kinderen in haar zaal. Ze wil naar huis! De regels zijn ook heel streng en Marjan heeft bovendien afschuwelijke hoofdpijn. Maar het ergst is misschien nog wel dat haar moeder zo vreemd doet en alle vragen ontwijkt. Waarom is dat?

Piepende remmen en klimmende apen gaat over de warme, maar soms knellende band tussen Marjan en haar moeder. Over je alleen voelen als iedereen zwijgt. Over hoe dat verandert als je wel met elkaar praat en elkaar wat ruimte geeft. En zo stapt een stoere Marjan na een paar weken uit haar `bed met een hekje. De wijde wereld in.

Het verhaal speelt zich ongeveer vijftig jaar geleden af. Achter in het boek kun je zien dat ziekenhuizen tegenwoordig meer rekening houden met kinderen. Gelukkig maar! «