Je kunt gefascineerd zijn door een uitbundig verflandschap zoals Jolanda van Gennip ze schildert, en toch geen woorden weten voor wat het voorstelt of wat het m... » 

Je kunt gefascineerd zijn door een uitbundig verflandschap zoals Jolanda van Gennip ze schildert, en toch geen woorden weten voor wat het voorstelt of wat het met je doet. Moest je het aan een ander uitleggen, dan zou je iets kunnen proberen als: een gestold oppervlak dat doet denken aan een stenig landschap. Misschien een plek op een andere planeet.Jolanda van Gennip zal het niet bevestigen of ontkennen. Zij weet wanneer ze aan een nieuw doek begint ook niet wat het resultaat zal zijn. En toch komen de beelden uit haar hoofd, haar herinnering, haar gevoel voor het materiaal, ruimte en licht. Ze worden niet bedacht. Ze moeten ontstaan door het werken met de stroperige verfmassa en het resultaat moet eruitzien of het gewichtloos en vanzelfsprekend is. In de twintig jaar die ze schildert heeft ze een eigen wereld geschapen, met eigen regels die aansturen op een evenwicht dat ze tegelijkertijd op de proef moet stellen. Dat zij er weinig woorden aan wil besteden betekent niet dat deze wereld ondoordringbaar is. Het schilderij is misschien geen verhaal, maar wel een uitnodiging erin binnen te treden. Sommigen worden verleid door de kleurenpracht, anderen door de stugge structuur of de kracht waarmee verf tot een nauwelijks begaanbaar terrein is gevormd. Uiteindelijk vindt iedereen er toch eigen woorden voor, natuurimpressies, dichterlijke taal, een vergelijking met het licht bij ondergaande zon. Dat is het moment waarop het schilderij meer zegt dan wat de maker erover had kunnen vertellen. Dan kan zij er afstand van nemen, en een ander toelaten het in zijn hart sluiten. «