Een hilarische novelle, een cultroman van de jaren vijftig. Campert brengt Mees, Boelie, Panda en Etta tot leven in een luchtige, af en toe experimentele woordenstroom. Opvallend vind ik de afwisseling in stijlen. Hij kruipt in de hoofden van alle hoofdpersonen, laat ze praten en denken in de ikvorm, gebruikt ouderwetse taal (oude mensen zijn ´grijsaards´) en spreektaal ( ‘teerst’ in plaats van ‘het eerst’) door elkaar. Bepaalde delen vind ik ijzersterk geschreven, maar andere weer zwak en flauw. Om marihuana Marry-You-Anna te noemen, en sexueel seksjuweel - is dat leuk? De novelle wordt door al die verschillende stijlen en aanpakken een beetje een ratjetoe, een mozaïek van goed en slecht, van prachtige observaties en hilarische nonsens. De verhaallijn is minder luchtig dan de titel doet vermoeden, en het pleidooi voor de vrije liefde is zo satirisch neergezet dat het niet overtuigend overkomt. Een feestganger komt met een uitgevouwen paraplu uit het zolderraam aanzeilen en belandt ongeschonden voor de voeten van de mijmerende Mees. Mary Poppins avant la lettre. De personages zijn een karikatuur van zichzelf. Maar dat weet Campert natuurlijk ook wel. Hij heeft een statement willen maken die makkelijk leest. De sfeertekening van een groep Amsterdamse jongeren uit de gegoede milieus zet Campert onderhoudend en soepel neer. Dat is knap. Dat weer wel.