Het verhaal van dit boek sprak me aan, maar helaas de schrijfstijl wat minder. Ik ergerde me net te vaak aan de plaatsing van de komma’s: dat haalde op flink wat stukken behoorlijk de vaart eruit. Op een gegeven moment lukte het me over deze overbodige komma’s heen te lezen, maar ook op andere punten kwam ik er niet helemaal in. De omschrijvingen van personen en situaties waren wat langdradig en vaak werd in dialoog herhaald wat er in de omschrijving gezegd werd. Hierdoor kwamen de dialogen wat geforceerd over. Ook vond ik het jammer dat het grapje over de slechte koffie constant terugkwam, dat Helen zich continue bleef verbazen over hoe volwassen Monique overkwam en dat John te formeel sprak. De toon in de dialogen vond ik sowieso vrij formeel door bepaalde woordkeuzes, bijvoorbeeld het woord ‘ofschoon’ dat zover ik weet in spreektaal niet meer wordt gebruikt.
Deze genoemde punten haalde voor mij echt de snelheid en dus de spanning van het verhaal eruit. Er werd me ook iets te vaak in de mond gelegd wat ik van een personage zou moeten vinden, terwijl ik dit liever zelf ondervind. Een boek wordt voor mij leuk als er nog ruimte overblijft voor mijn eigen fantasie en mening. Dit gevoel had ik tijdens het lezen van dit boek helaas niet.

Het is niet zo dat ik me totaal niet vermaakt heb met het lezen van dit boek: het had een goede opbouw en er zaten leuke wendingen in het verhaal. Helaas vind ik stijl erg belangrijk, dus kan ik niet meer dan 2 sterren geven.