"Ik zal je vasthouden Lies, ik zal het verleden weer tot een troostende werkelijkheid maken. Ik zal over je gaan schrijven. Je zou dat zelf nooit gewild hebben,... » 

"Ik zal je vasthouden Lies, ik zal het verleden weer tot een troostende werkelijkheid maken. Ik zal over je gaan schrijven. Je zou dat zelf nooit gewild hebben, dat weet ik. Maar eens heb je me geschreven dat je met je toen negatieve ervaringen in de liefde misschien een ander nog wel eens zou kunnen helpen. Nou, dat kun je en bepaald niet alleen met de sombere kanten van je liefdes. Een genotzuchtige welvaartswereld, waarin sensatie en snelle lustbevrediging troef zijn, kan het verhaal van een door trouw en overgave gebeeldhouwde liefde best gebruiken."

'Elise en ik' leest als een ongemeen boeiende lange brief. Het boek is een egodocument, waarin een oude man terugblikt op een liefde die zijn leven heeft gedragen.

Op het scharnierpunt van twee eeuwen is 'Elise en ik' ook een typisch tijdsdocument, dat meer dan driekwart van de twintigste eeuw omvat. Een verhaal van verlangens, verwachtingen en spanningen die van alle tijden zijn, maar wel ingebed in de zich ontwikkelende opvattingen van een ons in vele opzichten ontgleden centennium.

Wat roept dat op bij mensen van nu? De wat vermoeide glimlach van de hedendaagse, allang van zijn illusies beroofde cynicus? "Ach ja, zo was het toen..." Een heimwee naar verloren dromen misschien? Of toch de bevestiging dat het met de liefde van nu niet wezenlijk anders gesteld is dan met die van vroeger?
«