“Wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst deed?” De vraag waarmee ik geconfronteerd werd toen ik het boek opensloeg. Seth Godin doet erg zijn best ervoor te zorgen dat je ‘start met iets wat ertoe doet’ zodra je het boek uithebt. De Spinning-lessen die ik vorige maand begonnen ben tellen niet helaas...

Durf! daagt uit om uit je schulp te treden: van een volger een initiator te worden. Het gaat over het zelf aan de slag gaan, over het nemen van risico’s, het uitsteken van je nek en je door niets te laten weerhouden.

Het boek is geschreven op een aanstekelijke, enthousiaste manier. Een aantal originele casus onderschrijven het belang van ‘durf’ en laten zien tot welke resultaten het kan leiden. Ook de vele beren op de weg (zowel persoonlijke, maatschappelijke als opvoedkundige) worden genoemd. Voor mensen die met een idee rondlopen zou dit boek het duwtje kunnen zijn wat ze nodig hebben om daadwerkelijk in actie te komen.

Het boek is geschreven als een manifest, een pleidooi voor initiatief. Hierdoor mist het boek wel diepgang. Het gemak waarmee de nadelen en belemmeringen van initiatief weg gerelativeerd werden, ervaarde ik als storend. Nu kent het boek slechts 103 pagina’s, en zou een serieuzere uiteenzetting zeker afbreuk doen aan de aanstekelijkheid van het manifest, maar ik mistte het wel. Temeer omdat de schrijver wil dat ik uit mijn schulp treed.

Wat dan wel weer geruststellend is… In de afsluitende alinea van het boek stelt Seth Godin dat de lezer hem de schuld mag geven als het boek er niet toe heeft geleid dat hij uit zijn schulp gekropen is (“Ik ben dan blijkbaar niet in staat geweest om je over te halen en je uit te dagen om het werk te gaan doen dat je zou kunnen doen, werk dat ertoe doet”).