Book
De vijfde vrouw
Terug van een vakantie in Rome valt inspecteur Kurt Wallander in de dagelijkse routine van autodiefstallen en inbraken. Totdat ene Holger Eriksson dood wordt aangetroffen, gespiest op negen bamboepalen. Daar blijft het niet bij. Nog twee andere curieuze moorden teisteren de politie in het zuiden van Zweden. Van 'gewone' moorden is hier geen sprake. Ze zijn zorgvuldig voorbereid en lijken te zijn geënsceneerd als openbare executies. Wie de dader ook is, deze lijkt een boodschap te willen uitdragen.
Henning Mankell is behalve schrijver ook regisseur en artistiek leider van het Nationaal Theater in Mozambique. Hij schreef de thrillers Moordenaar zonder gezicht, Honden van Riga, De witte leeuwin, De man die glimlachte, De vijfde vrouw, Dwaalsporen, Midzomermoord, De blinde muur, De jonge Wallander, De terugkeer van de dansleraar en Labyrint. Ook de romans Verteller van de wind, Daniël, zoon van de wind, Tea-Bag, Het oog van de luipaard en Diepte zijn bij De Geus gepubliceerd. In december 2004 verscheen het verhaal Ik sterf, de herinnering leeft, waarin Henning Mankell zijn persoonlijke ervaring met de aidsproblematiek in Afrika beschrijft. «
Welcome to Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Reviews of De vijfde vrouw by Henning Mankell
Voor een spannend verhaal moet je bij de Scandinaven zijn. En wie kent Henning Mankell niet, de bedenker van de getormenteerde speurder Kurt Wallander uit Ystad, veelvuldig op onze flatscreens te zien.
In deze misdaadroman vertrekt Mankell heel ver van Ystad – in Algerije nog wel, ten tijde van de burgeroorlog. Na vier vrouwen wordt er een vijfde omgebracht, en meteen denk je de titel begrepen te hebben. Voorbarig. Na enkele bladzijden zijn we weer in Ystad en begint Wallander aan zijn eerste moord: er zullen er nog ettelijke volgen in deze dikke turf (meer dan 500 pagina’s).
Meeslepend, zonder meer. De eerste tweehonderd pagina’s zijn zo omgeslagen. Dan begint het ritme te verflauwen. Herhalingen – sommige dingen tot vervelens toe. Ja, we weten het, hij zit met de dood van zijn vader. En met zijn Letse vriendin lukt het ook niet te best. De spanning neemt af, de ontknoping voldoet niet, een aantal suggesties worden niet waargemaakt (een mannelijke vrouw, een vrouwelijke man?). De epiloog is zonder meer saai. Dit boek zou – zoals zovele – erg winnen als er honderd bladzijden werden geschrapt.
