Een mooie intrigerende cover, die nogal wat belooft. Evenals de benaming 'Literaire thriller'.
Ik heb het boek vlot uit gelezen. Heel knap hoe deze auteur zich weet te verwoorden. Het zijn korte hoofdstukjes, waardoor je razendsnel door het boek heen bent gelezen.

De proloog is lekker spannend en je kijkt daardoor uit naar de rest van het verhaal, waar je nog een heleboel spannende dingen verwacht. Dat is me heel erg tegengevallen in dit boek. Als lezer moet je nog ongeveer de helft van het boek doorlezen, voordat het over een andere boeg gegooid wordt.
Daarna is het allemaal nogal voorspelbaar. De epiloog was niet echt noodzakelijk, maar het is wel goed gedaan om het verhaal mee af te sluiten, gekeken door de ogen van de hoofdpersoon.
Het is zonder meer een leuk verhaal, wel enigszins spannend maar nog een heel stuk verwijderd van haar voorbeeld Stephen King.

Ik heb het idee dat deze auteur meer in huis heeft en dat haar naam uiteindelijk genoemd zal worden samen met de bekende Nederlandse vrouwelijke thrillerauteurs.
Nathalie Pagie schrijft lekker vlot en je blijft het verhaal volgen. Ik hoop dat ze in een volgend werk de spanningsboog wat anders brengt. Dat zal zeker helpen.
Daarom ben ik dan ook heel benieuwd naar De Campus.

Ik waardeer dit boek met 3/5 sterren ***

Een hele mooie cover die nieuwsgierigheid van de lezer wekt. Een vrouwengezicht verborgen achter een masker. Als je dan leest dat het een literaire thriller is vraag je jezelf af wie hier iets te verbergen heeft. Het prikkelt mij om te starten met lezen.
Het boek begint met een zin uit een song van Carly Simon en een gedicht van Percy Shelley. De inhoud van die twee heeft te maken met de inhoud van het boek, snap je later. Dit vind ik altijd fijn bij aanvang van een boek. Maakt mij nieuwsgierig naar het verband.
De proloog is een vlammende start van het boek, je wordt er echt ingegooid. Het boek zelf bestaat uit korte hoofdstukjes waardoor je precies door het boek heenvliegt.
Eline, het hoofdpersonage is een eerder teruggetrokken type dat eindelijk de stap zet om na een traumatische relatie alleen te gaan wonen. Je voelt dat ze vol goede moed zit maar naarmate het verhaal vordert voel je dat dingen uit haar verleden haar functioneren belemmeren. Haar leven werd bepaald door een aantal trauma’s die heel gevoelig en aangrijpend beschreven worden. Eigenlijk vind ik dit een psychologische thriller met humor, regelmatig moest ik lachen bij bepaalde situaties. Haar personage is zo mooi uitgewerkt, je voelt hoe de spanning in haar stijgt tot op een hoogtepunt. Dan zitten we ongeveer halfweg het boek. De beslissing die Elin dan neemt vind ik persoonlijk top. Als lezer heb je dan een ‘yes-gevoel’. Het plot zit mooi in mekaar je leeft helemaal mee met Elin. Je merkt dat ze zelf toch ook een bizar kantje vertoont.
De afwikkeling van het verhaal is goed gevonden. Ik stond op het verkeerde been. Daar hou ik wel van, niet te voorspelbaar.
De epiloog geeft nog een leuk extraatje aan het verhaal en las ik met de glimlach.

De toneelclub is voor mij een hele mooie compacte psychologische thriller met humor. Ik ben zeer benieuwd naar de opvolger van dit debuut.