De sterkte van de arm: feiten en mythes

<strong>De sterkte van de arm: feiten en mythes</strong><br/>De reeks Politiewetenschap is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap, een zel... » 

De sterkte van de arm: feiten en mythes
De reeks Politiewetenschap is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie & Wetenschap, een zelfstandig
onderdeel van de Politieacademie. Politie & Wetenschap beoogt een stimulans te geven aan zowel de (weten schap -
pelijke) kennisontwikkeling op het gebied van politie en veiligheid als de daadwerkelijke benutting daarvan in
praktijk, beleid en opleiding. Publicaties in de reeks Politiewetenschap betreffen in het algemeen studies met een
meer theoretisch, verkennend of beschouwend karakter.
Hebben we genoeg politie? En hoe dient de beschikbare politiesterkte te worden verdeeld over taken en gebieden?
Deze vragen staan van oudsher aan de basis van het nationale politiebeleid. Daarbij is het steeds zoeken
naar een goede afstemming met de veranderende vraag naar politiezorg en de opgaven waarvoor de politie
wordt gesteld. In een bijzonder tweeluik, bestaande uit een nationaal en internationaal deel, wordt de sterkteontwikkeling
van de Nederlandse politie in de afgelopen vijftien jaar in beeld gebracht. Deze wordt enerzijds
afgezet tegen de ontwikkeling in een viertal buurlanden en anderzijds tegen nationale beleidsinvesteringen en
de daarmee verbonden opbrengstverwachtingen.
In dit nationale rapport wordt het sterktebeleid gedurende de periode 1994-2009 gereconstrueerd: landelijke
beleids- en budgetimpulsen worden nauwgezet in kaart gebracht. Anders dan enkel naar de sterkte te kijken,
wordt voor het eerst ook nagegaan hoe veranderingen in de sterkte hebben doorgewerkt in enerzijds de verdeling
van de (formatieve) sterkte binnen de korpsen over verschillende taakdomeinen (zoals basispolitiezorg, opsporing,
leidinggeven, beleidsondersteuning, bedrijfsvoering/informatisering) en anderzijds in de beoogde vergroting
van de slagkracht en productie van de politie op landelijke prioriteiten (zoals opsporing, wijkgerichte politiezorg
en de aanpak van probleemjeugd en geweld).
Dit onderzoek laat zien hoe de sterkteontwikkeling en -verdeling het geïntensiveerde landelijke beleid, in het
bijzonder de gestelde prioriteiten, weerspiegelt. Zo blijkt de aanzienlijke sterktetoename na 1994 met bijna
40% overwegend ten goede te zijn gekomen aan opsporing, beleidsondersteuning en informatisering. En de
verhoogde aandacht voor probleemjeugd en geweld is niet zonder resultaat gebleven: de politiële inspanningen
en resultaten zijn op deze punten aantoonbaar verbeterd.
Al met al reflecteert de sterkteontwikkeling duidelijk de veranderde beleidskoers in de afgelopen jaren waarbij
het accent is verschoven van 'blauw' in de basispolitiezorg naar opsporing, op allerlei niveaus. Een verschuiving
die niet zonder gevolgen is gebleven.
«