Wat me opviel was dat de sfeer en de omgeving zo prachtig beschreven zijn door de auteur. Ze speelt met woorden. Zoals het gebruik van 'Vigne' en 'Hêtraie'. 'Vigne' is de plaats in Frankrijk waar het zich afspeelt en is tevens een verwijzing naar wijngaarden (in vino veritas ~ de waarheid is in de wijn). 'Hêtraie' is een vochtig loofbos met vooral beuken en tevens een dorpje in de buurt van Vigne.
Je ruikt gewoon de vochtige aarde en proeft als het ware de wijn.

Het eerste deel beschrijft het moment waarop Femke besluit om met de drie vriendinnen naar Frankrijk te gaan, ondanks dat ze het gevoel blijft houden dat ze iets voor haar verborgen blijven houden.
Er is in het leven van Femke iets gebeurd wat ze niet zo maar kan vergeten.
De klok terugdraaien en stilzetten op het moment dat je op je gelukkigst bent. Kon het maar. De Femke die ik vroeger was, als jong meisje, die kon vergeven..... Die eigenschap was ik zomaar kwijtgeraakt. Ergens onderweg was-ie blijven liggen, en ik wist niet mee waar.

In het tweede deel zijn ze aangekomen in Vigne en de spanning stijgt. De vrouwen geven zich steeds meer bloot en niets is zoals het lijkt. Voor het eerst sinds lange tijd verlangt Femke weer naar haar Rutger zoals hij nu is en niet naar de man zoals hij was toen ze elkaar leerden kennen.
Het lijkt er op dat Femke en de verdwenen vriendin meer met elkaar gemeen hebben dan alleen hun uiterlijk. Ik heb het gedaan, omdat het kan.

Het is een bijzonder verhaal met een verbazingwekkende afloop. Ik ben blij dat ik al 57 jaar ben en dus wellicht over een eventuele midlife-crisis heen ben.

Ik heb het boek graag gelezen en geeft het zeker 3/5 sterren ***

De titel sprak mij onmiddellijk aan en ook het feit dat het boek vergeleken wordt met De Dinsdagvrouwen die ik zeer goed vond.
De cover is eenvoudig en toch veelzeggend. Past perfect bij de inhoud van het boek.
Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel leren we Femke kennen als de vrouw die geleefd wordt. Ze is zichzelf kwijt. Het tweede deel speelt zich af in Frankrijk samen met haar vriendinnen. De hoofdstukken zijn kort en lezen vlot. Daardoor heb je de neiging om door te blijven lezen.

Ik ben aangenaam verrast door de schrijfstijl van Karin. Heel mooie vergelijkingen, levendige beschrijvingen en herkenbare situaties. Ze beschrijft het zoals het voor heel wat vrouwen voelt. Denk dat we allemaal wel iets herkennen uit ons eigen leven.

Het hoofdpersonage Femke is duidelijk even het noorden kwijt door een aantal gebeurtenissen in haar leven. Ze wil het terug op de rails of wil ze een ander spoor nemen? Karin geeft de twijfel heel mooi weer. Het is een echte worsteling. Door wat ze beleeft in Frankrijk krijgt ze een andere kijk op de dingen. Het is haar zoektocht naar zichzelf maar ook de zoektocht naar de verdwenen vriendin Hazel.

De vier vrouwen zijn erg verschillend en hebben elk hun verhaal waar Femke stilaan kennis mee maakt. Hun karakters heeft Karin goed neergezet. Het zijn niet echt de standaardvrouwen maar een bont allegaartje. Dat maakt het ook zo fijn.

Ik vind het een verhaallijn die fijn leest. Een verhaal waarin je als lezer steeds dieper wordt gezogen. Je wilt weten wat er gebeurde met Hazel en hoe Femke uit het hele verhaal komt. Wat is ze van plan met haar leven nadat ze van deze reis komt? Het is een roman met een vleugje spiritualiteit en best wel veel spanning naar het einde toe. Ik vind het einde heel mooi en ik kreeg netjes een antwoord op de vragen waar ik mee zat.

De midlifeclub is een knappe debuutroman. Ik wil graag nog meer lezen van Karin Belt in de toekomst. Het genre, roman met spanning is voor mij een schot in de roos.