Wat me opviel was dat de sfeer en de omgeving zo prachtig beschreven zijn door de auteur. Ze speelt met woorden. Zoals het gebruik van 'Vigne' en 'Hêtraie'. 'Vigne' is de plaats in Frankrijk waar het zich afspeelt en is tevens een verwijzing naar wijngaarden (in vino veritas ~ de waarheid is in de wijn). 'Hêtraie' is een vochtig loofbos met vooral beuken en tevens een dorpje in de buurt van Vigne.
Je ruikt gewoon de vochtige aarde en proeft als het ware de wijn.

Het eerste deel beschrijft het moment waarop Femke besluit om met de drie vriendinnen naar Frankrijk te gaan, ondanks dat ze het gevoel blijft houden dat ze iets voor haar verborgen blijven houden.
Er is in het leven van Femke iets gebeurd wat ze niet zo maar kan vergeten.
De klok terugdraaien en stilzetten op het moment dat je op je gelukkigst bent. Kon het maar. De Femke die ik vroeger was, als jong meisje, die kon vergeven..... Die eigenschap was ik zomaar kwijtgeraakt. Ergens onderweg was-ie blijven liggen, en ik wist niet mee waar.

In het tweede deel zijn ze aangekomen in Vigne en de spanning stijgt. De vrouwen geven zich steeds meer bloot en niets is zoals het lijkt. Voor het eerst sinds lange tijd verlangt Femke weer naar haar Rutger zoals hij nu is en niet naar de man zoals hij was toen ze elkaar leerden kennen.
Het lijkt er op dat Femke en de verdwenen vriendin meer met elkaar gemeen hebben dan alleen hun uiterlijk. Ik heb het gedaan, omdat het kan.

Het is een bijzonder verhaal met een verbazingwekkende afloop. Ik ben blij dat ik al 57 jaar ben en dus wellicht over een eventuele midlife-crisis heen ben.

Ik heb het boek graag gelezen en geeft het zeker 3/5 sterren ***