Bijna tien jaar na haar eerste boek verscheen “The Little Friend/De Kleine Vriend”. Het verhaal begint met iets gruwelijks: een geliefd, negenjarig jochie dat in de tuin van ouderlijk huis blijkt te zijn opgehangen en op Moederdag dood wordt aangetroffen. Tien jaar later gaat zijn twaalfjarig oud zusje Harriet, een koppig en belezen kind, samen met haar even oud vriendje proberen geobsedeerd degene van wie ze ten onrechte denkt dat die de moordenaar is als dader aan te geven. Het verhaal lijkt eerder op een groot spannend kinderavontuur dan een conventionele literaire thriller zoals haar eerste boek, een soort moderne Enid Blyton maar met een slap plot. Na die gruwelijke opening gaat het verhaal als een spinnenweb echt alle kanten op. Het meest treffend voor mij was de beschrijving van het dagelijkse, bijna onverschillig makende verdriet dat het kleine gezin heeft getroffen. Het mysterieuze van de liefde, en het ontberen van die liefde in eenzaamheid van een zeg maar vergeten kind met al haar werkelijk gekneusde emoties. Maar het meisje weigert toe te geven aan de lethargie waarmee haar ouders het leven tegemoet treden: "That's Life." Maar niet voor voor Harriet. Tartt heeft met haar tweede boek voor mij in ieder geval geprobeerd er iets groots van te maken. Hulde daarvoor. Ze kan prachtig (be)schrijven. Toch viel het mij iets tegen. Want het is voor mij te lang(dradig) om weg te zwijmelen en ergens achter te blijven tussen die prachtige pagina’s, als in een doolhof van woorden mis ik op een keer toch ergens het bordje: UIT.
Zie voor een vergelijk met haar andere boeken mijn blog: Met Tartt op schoot.