“Het zijn toch paniekaanvallen en geen hyperventilatie”, begon Alex gelijk met de deur in huis vallend. Over zijn obsessieve controles zou hij niets vertellen, en al helemaal niet over die vreselijke treinreizen waar hij zo dolgraag van af wilde. De trein die hem iedere keer leek op te slokken als een soort monster, hem vasthield en mangelde, tot hij eindelijk op het perron werd uitgespuwd. Uitgeput, misselijk en bezweet moest hij daarna eerst bijkomen om het laatste stukje van de reis op trillende benen voort te zetten. Het was gewoon niet meer op te brengen, maar het was te beschamend om aan deze arts te vertellen wat hem mankeerde en misschien ook wel te riskant. Het kon hem zomaar zijn baan kosten.

“Zijn de paniekaanvallen de reden voor de vele afmeldingen en afwezigheid?”, vroeg de kazernearts.

“Ja, precies!”

Peinzend keek de kazernearts hem aan. Niets in zijn gezicht verraadde wat hij dacht. Alex zag hoe hij op het beeldscherm tuurde en af en toe iets intypte. Het beeldscherm was van Alex afgekeerd zodat hij niet kon meelezen. Hoe langer hij naar de arts keek, hoe minder hij hem vertrouwde. Hij gedroeg zich zonder meer correct, maar dat was waarschijnlijk de rol als arts om vertrouwen in te boezemen in een stumper zoals hij. Dat was iets anders dan echt aardig zijn.

“Ik stel voor dat je toch gewoon doet wat je moet doen”, zei de arts opeens ijzig, alsof hij de gedachten van Alex had gehoord.

“Dat probeer ik ook te doen”, antwoordde hij zo vriendelijk mogelijk.

Hij wilde er nog iets toevoegen, maar bedacht zich. Zoals hij het nu inschatte, maakte hij weinig kans op begrip. De arts maakte opnieuw een korte notitie en ging achterover leunen in zijn stoel. Zijn blik sprak boekdelen.