Al 3 jaar verzorgd Hugo Borst zijn  moeder die aan dementie lijdt.Op ontroerende en vaak tragikomische  wijze schrijft hij over de ingrijpende gevolgenvan haar aftakelende geest en de onvermijdelijke verhuizing  naar een verpleegtehuis .Intussen haalt hij herinneringen op aan zijn jeugd en aan zijn moeder in betere tijden.Ma is een liefdevol enprachtig geschreven portret van een moeder en haar zoon. Hugo Borst wat heb je een geweldig boek geschreven,het is zo herkenbaar voor iemand die het van dichtbij hebben meegemaakt .Er zijn mensen in verpleegtehuizen die nooit bezoek krijgen .die zouden dit boek moeten lezen. .En voor alle andere lezers het is een geweldig boek ik zou het,iedereen aanraden.