Bibliophile
is currently reading: Grand Hotel Europa (p. 15)
thinks it is: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Met Dodelijk patroon heb ik de Oslo trilogie van Jo Nesbø afgesloten, zijn beste in deze reeks. Voldoende spannende verhaallijnen en juist op het moment dat ik dacht dat het wel allemaal heel gemakkelijk werd opgelost, weet Neslo er toch weer zo’n twist aan te geven dat alles wat logisch lijkt helemaal anders is. Dat maakt hem een waar meester in dit vak.
Oslo. De meeste politiemannen genieten van hun vrije tijd nu het vakantietijd is en rustig. Als er een jonge vrouw vermoord wordt gevonden in haar appartement, heeft politiechef Bjarne Moller van de afdeling geweldsdelicten op de zesde etage weinig keuze uit beschikbare inspecteurs en zo worden Harry Hole en Tom Waaler, elkaars grootste rivalen die niet met verlof zijn, op de zaak gezet. Het slachtoffer mist een vinger en onder haar ooglid wordt een diamant gevonden in de vorm van een vijfpuntige ster, een pentagram.
In eerste instantie weigert Harry om met Tom samen te werken, maar hij ervaart dit wel als dé kans om zo over de schouder zijn gehate collega te kunnen meekijken; hij vertrouwt Waaler totaal niet en vindt hem op zijn zachtst gezegd verantwoordelijk voor de dood van Ellen, de vrouwelijke collega met wie Harry een goede band had. Als er nog een jonge vrouw verdwijnt met als enige spoor een schoen onder een auto en later van haar een vinger per post op het bureau van Bjarne Moller belandt, is die ervan overtuigd dat het hier om een seriemoordenaar gaat en wordt iedereen van vakantie teruggeroepen om hem te pakken. Tijdens het onderzoek gaat Harry op een zijspoor voorzichtig maar doelbewust te werk om zijn collega Tom Waaler te ontmaskeren. Hij speelt daarbij steeds een gevaarlijker spel dat hij zelfs door zijn collega’s wordt verdacht en de risico’s die hij neemt, worden almaar groter.
Verder zijn er genoeg leuke details zoals die de muzikale achtergrond en voorkeuren van Nesbø weergeven. Ook is niet alleen de diamant in de vorm van een vijfpuntige ster opvallend, de locaties van de (al weer) vijf misdrijven vormen samen de punten van een pentagram, tevens is dit het vijfde boek in Harry Hole reeks en - hoewel veel minder belangrijk - toevallig ook het vijfde boek van Nesbø dat ik gelezen heb. Het boek krijgt van mij VIJF sterren en een ding is zeker: ik ga voor het volgende jubileumgetal: TIEN. en dat is tweemaal...
-