Waarschijnlijk had IJsprinses van Camilla Läckberg een beter leeslot verdiend dan het nu van mij krijgt. Dat is ongetwijfeld toe te schrijven aan het feit dat ik heel graag meerdere boeken tegelijk lees, in dit geval het meeleesboek Het vorige meisje van J.P. Delaney waarover later een keer. Dat is pas echt een heerlijke thriller, een super psychologische thriller met een verrassend einde. Daar gaat het echt om het spel tussen vrouwen en mannen met veel ruimte voor gevoel en emotie, kortom een echte vrouwenthriller.

Het predicaat literaire thriller op de kaft van IJsprinses vind ik voor IJsprinses te hoog gegrepen, niet alleen omdat het boek totaal niet spannend is, maar ook een taalgebruik heeft dat op zijn best prettig oubollig en kneuterig op mij overkomt. Misschien ligt dat aan de vertaling. Het doet me soms denken aan de boeken Alistair MacLean zo’n veertig jaar geleden.

IJsprinses is Läckbergs debuutroman. Het speelt zich af in haar geboorteplaats, het winterse Fjällbacka aan de Zweedse westkust. Het is een kleine, gesloten gemeenschap waar de zelfkant van bekrompenheid leidt tot een aantal moorden. In het verhaal keert de schrijfster Erica terug naar het dorp van haar jeugd nadat haar ouders zijn overleden. Daar wordt prompt het lijk van haar vroegere hartsvriendin ontdekt. Erica wordt in de zoektocht naar de dader meegesleept in de gebeurtenissen die erop volgen. Ik vond het verhaal veel te simpel, vol van gemakkelijke toevalligheden naast een totaal ongeloofwaardige recherche/politie, en het ging de hoofdrolspelers vaak te gemakkelijk af. Gelukkig worden aan het eind nog wel de losse eindjes met een groot oplossend vermogen aan elkaar geknoopt, en was de moordenaar voor mij uiteindelijk heel eerlijk toch wel een verrassing, terwijl het verdwenen jaar en de verdwenen zoon weer juist zo enorm voor de hand lagen.

Voor mij niet meer dan twee sterren, en ik geef het gauw weer terug…