Ruim vijfentwintig jaar geleden werd ik fan van John Grisham. Het eerste boek dat ik van hem las was De jury uit 1988 geloof ik. Ik vond het één van zijn beste boeken. Het is het verhaal waarin de vader van een verkracht zwart meisje wraak neemt door de blanke daders te vermoorden. De jury was zijn eerste, zij het nog bescheiden succes, maar dat zou veranderen na Advocaat van de duivel. Zo kocht of kreeg ik zo’n beetje ieder jaar wel zijn laatste boek, veertien titels inmiddels, en toen heel lang niets, misschien wel tien, vijftien jaar, tot ik eind vorig jaar De Klokkenluider kreeg, een juridische thriller.

Heel eerlijk gezegd vind ik wel dat het verhaal voor een thriller iets te traag op gang komt, en naar het eind toe had het misschien beter wat korter gekund. Daardoor is het beslist niet de meest superspannende thriller die ik gelezen heb, maar het was ook niet simpel om de situatie toch een beetje verteerbaar op papier te krijgen. De voormalige misdaadverslaggever en mijn favoriete auteur, Michael Connelly, creëert met Mickey Haller (de controversiële advocaat en halfbroer van Harry Bosch) juridische thrillers die bij uitstek van voor naar achter wel zeer spannend zijn. Toch mag het advocatenduo dat de schrijvende jurist Grisham voor de De Klokkenluider uit zijn pen toverde er beslist zijn: Lacy Stoltz en Hugo Hatch, geen gelikte, strak in het pak en knap ogende, zonnebankbruine mannen, maar een blanke single vrouw en een getrouwd Afro-Amerikaanse man met vier kinderen en duidelijk slaapgebrek door de huilerige jongste telg, met prettige karakters en leuke achtergrond. Ze werken bijna een decennium voor de Board on Judicial Conduct, een soort overheidsdienst die het gedrag van rechters onderzoekt. In die bijna tien jaar hebben slechts twee zaken ertoe geleid dat rechters vanwege onbekwaamheid uit hun ambt werden gezet, een niet bepaald opwindende moyenne. Rond bladzijde 100 wordt er pas afgetrapt en gaat het echt beginnen, maar dan word je wel beloond. Aan het eind moeten natuurlijk wel al de losse endjes aan elkaar worden geknoopt en tegenover een trage start staat na een spannende wedstrijd gelukkig een niet net zo’n trage finish. Toch houd ik er wel van dat het verhaal goed wordt afgerond, en dat gebeurt hier ook. Als lezer krijg je eigenlijk de rechtbank nauwelijks van binnen te zien, ondanks dat De Klokkenluider over een malafide rechter gaat die van alles gedoogt van de maffia en daar flink voor wordt betaald, kortom geen advocaten die elkaar te woord bestrijden. Al met al, toch een smaakmaker die ik later nog wel een keer op zal pakken en ik word bijna verleid door de titels die ik zojuist door mijn handen heb laten gaan om er nog maar eentje mee te nemen, maar vanuit mijn ooghoek lonkt al een tijdje een stapeltje boeken van Pauline Slot, en dat is echt heel andere kost dan de vluchtige Grisham.