Bibliophile
joukjevv van Velen
is currently reading: Grand Hotel Europa (p. 15)
thinks it is: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Welcome to Boeklezers.nl
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Een smartlap tussen Hex en A Walk to Remember
Zojuist Hex van Thomas Olde Heuvelt uit.
Zo zit ik dan met die hoes van een oude LP op schoot van Pearls before swine: One nation underground (uit 1967 alweer) met een afbeelding van Jeroen Bosch op de voorkant. In mijn oren hoor ik een muzikale kruising tussen Magna Carta en Bob Dylan, excuses voor alle zere schenen die ik hiermee veroorzaak. De grote overeenkomst met Hex is de bijna apocalyptische afbeelding, want daar stuurde Thomas Olde Heuvelt me in zijn Hex naartoe: een horror verhaal met een Jeroen Bosch toetje. Had ik daar trek in? Niet echt! Spannend? Ja! Heksen aan mijn voeteneind gezien? Nee! Een once-over dit boek? Ja! Dat hij aan Stephen King schuurt? Prima toch. Dat hij goed verkoopt in Amerika? Ook prima! Welke versie ik precies gelezen heb? Er zijn er meer, ik weet het niet, volgens mij de meest recente in het Nederlands. En gefeliciteerd: anno 2016 ligt hij bij boekwinkels als Barnes&Noble naast de grootmeester zelf. Een film door Warner Bross? Ook prima, ik ga toch nooit naar verfilmingen van boeken die ik gelezen heb. In het begin was het voor mij echt wel wennen aan zijn schrijfstijl. Hij maakt super lange zinnen waardoor ik het soms moeilijk vond om mijn aandacht erbij te houden. Daarnaast werd ik voor mijn gevoel in het diepe gegooid, omdat in het begin lang niet duidelijk werd wat er precies aan de hand was. Ik ben niet afgehaakt, heb het uitgelezen. Het was spannend en ik ben door het "Bosch toetje" echt een beetje horror uit de rails geraakt.
Rond deze tijd lees ik elke paar jaar a Walk to Remember van Nicholas Sparks. Dit jaar was het gelukkig weer zover. Zo kon ik na Hex mijn leestrein gelijk weer in de rails krijgen, sentimentele muts die ik ben. Door Sparks’ schrijfstijl in dit boekje en de beschreven ontwikkeling naar volwassenheid schurkt dit boekje in mijn beleving een beetje tegen The catcher in the rye van J.D. Salinger aan, voor wat dat waard is.
Ik houd het bij dit boekje - een kleine pocket met grote letters van amper 250 bladzijdes - nooit droog. Het raakt me altijd meer dan Hex me ooit aan afschuw zal kunnen raken. Als je een beetje het Engels machtig bent, neem dan géén vertaling. Daar ben ik op afgehaakt, vraag me niet waarom. Het is een ongelooflijk subtiele tear jerker. Van Sparks heb ik zo goed als alles gelezen. Dit boekje is top. En als je denkt dat je weet hoe het afloopt, komt die laatste regel…
A Walk to Remember laat je een verandering zien tot het goede van de mens en daar had deze smartlap zwaar behoefte aan.
-
