Bibliophile
is currently reading: Grand Hotel Europa (p. 15)
thinks it is: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Met Wisseling van de wacht is er een waardig einde gekomen aan de Bill Hodges trilogie. Hoewel het boek goed op zichzelf te lezen is, wordt er soms wel verwezen naar waar wat er gebeurt in Mr. Mercedes (dat ik absoluut het beste van de drie vond) en de Eerlijke Vinder. Deze verwijzingen vond ik minder storend dan de vooruitblikken die als losse eindjes aan de Eerlijke Vinder bungelden. De hoofdlijnen uit de eerste twee boeken worden in Wisseling van de wacht nog even uitgelegd, maar niet al te storend als je de beide eerste delen gelezen hebt. Persoonlijk ga ik er niet onder gebukt dat dit laatste deel halverwege een iets over de rand hellend bovennatuurlijk gehalte krijgt, King-eigen dacht ik, maar ik ben niet een echt fervent lezer van zijn werk.
Terwijl de Bill Hodges trilogie met gemak een thrillerserie had kunnen worden, krijgt het door de bad guy, Brady Hartfield die in het eerste deel (Mr. Mercedes) in kasplantencoma werd geslagen, een bovennatuurlijke kant omdat hij terugkeert! De kracht van deze bad guy uit Mr. Mercedes ligt nu niet zozeer in het vermoorden van anderen, maar anderen zichzelf te laten vermoorden. Dit derde deel gaat dan ook over zijn wraak vooral op die mensen die zijn spectaculair beraamde aanslag op het concert van een bekende boy band hebben verijdeld, maar ook op die vele honderden jongeren die erbij aanwezig waren, eigenlijk toen nog kinderen maar nu prille tieners. Hierbij schuwt Stephen King niet gebruik te maken van moderne techniek vooral op het gebied van de informatica.
Het boek leest supersnel met de voor mij inmiddels vertrouwde King-vaart waarin het verhaal eindigt. Geen billenknijpende thriller, maar wel spannend.
-