Bibliophile
is currently reading: Grand Hotel Europa (p. 15)
thinks it is: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Ik heb lang geaarzeld om met het laatste boek van Ruth Rendell Dark Corners (geen idee, wanneer de vertaling uitkomt) te beginnen, geaarzeld want na dit boek is het voorbij; Rendell overleed in mei vorig jaar. Uiteindelijk heeft het boek de kerstvakantie niet gehaald, zelfs niet de herfstvakantie. De laatste zin uit Dark Corners - “Now it’s all over.” - heeft een dubbele betekenis gekregen door haar overlijden: het is gewoon voorbij. Maar wat een legaat laat zij na: zeker 66 boeken waarvan ik met de meeste aardig uit de voeten kan.
Er zijn genoeg boeken op te noemen waarin ik als lezer graag betrokken zou willen zijn, om actief deel te nemen zo het verloop van het verhaal te beïnvloeden. Stoner en Knielen op een bed violen zijn er bijvoorbeeld twee van die me hier te binnen schieten en aan het hart liggen, en in het niets lijken op Dark Corners. Maar het gaat hier om gevoel en niet om inhoud. Tegen Stoner had ik willen zeggen: blijf lekker vreemd gaan en laat de boel de boel. En Hans Sievez zou ik een schop onder zijn zwaar gelovige kont geven om zijn keuze tussen geloof/fanatisme en liefde/familie te versnellen tot een wel overwogen besluit om - wat mij betreft - te gaan voor het aardse geluk met Margje en zijn zoons. Maar ik ben voor geen meter een schrijfster. De hoofdpersoon uit Dark Corners, Carl Martin, is - hoe kan het ook anders - ergens een grote sukkel die eigenlijk best veel mee heeft, maar in een wat op een tijdelijke dip lijkt iets heel doms doet. Hij heeft zojuist zijn eerste boek gepubliceerd gekregen, maar raakt krap bij kas en gaat de bovenverdieping van zijn mooie huis in een trendy gedeelte van Londen dat hij van zijn vader heeft geërfd, verhuren. Zijn huurder is getuige van iets dat Carl onderneemt en dat fout afloopt. Je weet zo als lezer gelijk al wat er is gebeurd, net als in The Girl Nextdoor / Het Buurmeisje. De gevolgen hiervan zijn echter niet te overzien zeker als de hoofdpersoon geestelijk niet sterk in zijn schoenen staat, het psychologische terrein waar Rendell zich graag op begeeft. Het is geen groots boek zoals A Fatal Inversion/Ongewenst Weerzien, dat zeker is, maar wel een waardige afsluiter met een ode aan Londen.
-