Bibliophile
is currently reading: Grand Hotel Europa (p. 15)
thinks it is: “bloemrijk taalgebruik”
Lezen is mijn grootste liefhebberij, al van jongs af aan; lekker meeliften op de fantasie van de schrijver, je wereld verruimen buiten je zo bekende, vertrouwde en soms ook verwenste, directe leefomgeving. De plezierigste ontsnapping uit het dagelijks leven. Meestal onderstreep ik wat ik mooi vind in de kantlijn, of ik schrijf er wat bij. Daarom leen ik weinig boeken uit, en nog minder van de bieb. Het mooiste is, vind ik, wanneer ik iets aan een boek overhoud; dat kan inhoudelijk zijn, maar ook vorm en taalgebruik. Het liefst lees ik boeken in hun oorspronkelijke taal, maar ja verder dan onze drie buurlanden kom ik niet. Gemis? Jazeker, meerdere: ik kan bijvoorbeeld geen Frans.
Bijzonder: ik schrijf in elk boek wanneer ik het gelezen heb. Op een keer zie je dan wanneer je een boek nog eens oppakt. Soms lees ik er twee of drie tegelijk. Als ik een boek gelezen heb, schrijf ik altijd op wat ik ervan vind. Het mooiste boek vind ik een verwarrend etiket, dat is zo sterk afhankelijk van de (leef)tijd waarop ik het lees/las. Vrij recent is dat 'De Boekendief', zeer beschrijvend, voor mij niet te wollig, met een fantastische verteller. Dit boek heb ik drie keer gelezen.
»
Boeklezers.nl is a network for social reading. We help readers discover new books and authors, and bring readers in contact with each other and with writers. Read more ».
Na het serene Wit van Joost Zwagerman en het bloedrode Bottenseizoen moest ik mezelf even heerlijk koesteren in blauw. Ik vind de kleur blauw namelijk intens bijzonder. De kleur van de lucht, van vele bloemen buiten in de tuin, de kleur blauw in taal. Er zijn hele boeken aan deze kleur gewijd. Maar denk nu niet dat ik het volgende boek gelezen heb: Bleu. Métamorphoses d’une couleur dans la poésie moderne allemande, van Amelia Valtolina. Het is in het Frans vertaald vanuit het Italiaans. Deze Italiaanse Germaniste heeft dit bijzondere boek geschreven over haar onderzoek naar de betekenis van de kleur blauw in de Duitse poëzie. En blauw is inderdaad een speciale kleur. Het is de kleur van het absolute. Maar hoe wordt dit absolute blauw in de gedichten voorgesteld? En wat is de rol van het blauw in het westerse denken?
Ik las: blauw is sinds de oudheid de kleur van het denken, van de verwondering, van de idee, van de hemel en van de plek waar de goden wonen. Het is de kleur van de koude, van de klaarheid, van het verhevene en van de sublimatie. Blauw is ook de kleur van de dronkenschap. De wijngod en gemeenschapsstichter Dionysos rijdt op een blauw paard en heeft blauwe ogen. In de middeleeuwen is blauw de kleur van de mantel van de Heilige Maagd en de kleur van het koningschap. Rond 1800 is bij de grote romantische dichter Novalis blauw de kleur van de filosofie en van de blauwe bloem die voor hem het symbool is van het onvervulde verlangen, van de nostalgie en van het heimwee naar de oorsprong. In het boek van Novalis is alles blauw. Blauw is de essentie van de poëzie.
Op een gegeven moment komt ze uit bij Rainer Maria Rilke. Hij publiceerde ruim een eeuw geleden een werk Neuen Gedichte. Deze lange aanloop had ik nodig om hieruit het volgende sonnet met jullie te delen. Het is zo verrukkelijk eenvoudig, symbolistisch, zo recht uit het hart, aanraakbaar echt en (be)grijpbaar, puur en uiterst voorstelbaar.
Blauwe Hortensia
Als ’t laatste groen in een pot verf is er
In ’t blad iets dofs, zo schraal en droog als touw,
Achter de bloementrossen die een blauw
Niet dragen, maar het spiegelen van ver.
Die vage spiegeling is triest als zou
Iedere tros haar liever zien verdwijnen,
En als in oud, blauw briefpapier verschijnen
Er vlekjes geel in, violet en grauw;
Verkleuring van verschoten kinderschort
Die niet meer dient, niet meer gedragen wordt:
Je voelt, dit kleine leven duurt maar even.
Dan lijkt het blauw opeens sterk te herleven
In een van deze trossen, en je ziet
Een roerend blauw dat met het groen geniet.
Tja, als je dit leest, wat moet je dan…
-