Die jongens van de NSA zijn wel heel ondeugend geweest. De telefoon van Angela afluisteren, foei. Tot daaraan toe, maar dan ook nog mijn mails lezen, mijn sms’jes scannen, over mijn schouder meekijken naar welke websites ik surf, en alles opslaan om er me tot in eeuwigheid mee om de oren te kunnen slaan. Dat had ik van onze vrienden/bondgenoten niet verwacht.

Kom, kom.

Eigenlijk moest ik het al jaren weten.

Om te beginnen waren daar die mailtjes van Afrikaanse sukkelaars die me vroegen of ze aub hun honderd miljoen dollar op mijn rekening mochten zetten. Dan de loterijen waar ik miljoenen won, zonder dat ik eraan had deelgenomen. De mails van de bank, waarin ik dringend verzocht werd mijn geheime code mee te delen, zoniet zou de woede des Heren op mij neerdalen.

Hoe kenden die mijn mailadres? Nooit had ik hen iets gestuurd, nooit had ik hen iets gevraagd. En dat was dan nog maar het werk van een stel kleine criminelen.

Wanneer ik voor mijn werk de naam moet hebben van een bepaald soort schoenen en ik google gebruik, krijg ik de volgende weken links en rechts en boven en onder mijn scherm reclame voor schoenen. Hoe weten die firma’s dat allemaal? Omdat er bonafide bedrijven zijn, zo legaal als wat, met deftige directeurs en correct betaalde medewerkers, die alles wat ik opzoek in de gaten houden en hun informatie voor goed geld doorverkopen aan de Zalando’s van deze wereld. Daar doet Norton of andere McAfees nougatbollen aan.

Alles wat we opzoeken, schrijven, mailen, opslaan is voor iedereen zichtbaar en blijft eeuwig bewaard. Goud zijn ze waard, die profielen op LinkedIn en Facebook, waar je knullig al je kundigheden en verlangens kenbaar maakt. Zichtbaar voor iedereen, voor eeuwig bewaard. Dat geldt voor mij, voor Angela, en ik twijfel er niet aan, ook voor Obama. De Britten houden de V.S. in de gaten, de Fransen ook en meteen de V.S., de Chinezen zitten overal, en wie niet meespeelt is het haasje. Het World Wide Web verkeert nog altijd in de natuurtoestand van ieder voor zich; de reuzen vertrappelen gewoon de dwergjes, en de Leviathan die orde zou moeten scheppen loopt nog in de luiers.

We leven dus in een bokaal – het went, vraag het maar aan je goudvis.