Voor op alle niveaus sterk verzwakte mensen

Het gaat dus niet zo goed met mij. En hoewel mijn bezoek aan Earth Lodge (waar mijn Ten Pages eindigen) veelbelovend lijkt, heb ik nog een lange weg te gaan. De... » 

Het gaat dus niet zo goed met mij. En hoewel mijn bezoek aan Earth Lodge (waar mijn Ten Pages eindigen) veelbelovend lijkt, heb ik nog een lange weg te gaan. Deze Lijdensweg Naar Algeheel Herstel voert mij onder meer langs het ziekenhuis, een boze Jamaicaan, een uit het raam gegooid verjaardagscadeau en een midnachtelijk handgemeen met stomdronken Britten. En dit alles vindt plaats vóór mijn beste vriendin Bee me in Guatemala komt vergezellen. De reden waarom wij elkaar juist daar ontmoeten is Bee’s broer Tom, die er een hostel heeft, en zie hier: hoofdrol nummer drie. Bee geeft me 'sociale rust' en Tom helpt me door -naast mijn overgevoeligheid voor stress en leeggezogen ziel- nóg een probleem bloot te leggen, namelijk mijn onvermogen om lief te hebben.
Hoewel hij een grote motivatie vormt, helpen mijn eigen herinneringen, aan hoe ik vroeger was, me nog meer het tij te keren. Ik ken mezelf als tolerant, open, enthousiast, grappig, slim en sociaal dus ik weet waar ik naartoe werk. Wat ik ook was, was zelfverzekerd. En goedgebekt. Ik heb altijd veel lef gehad en weinig hang naar zekerheid. Júíst daarom vind ik het zo zorgwekkend dat ik voor zoiets als een burnout kan komen te staan. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat als het míj kan overkomen, het iedereen kan overkomen en dat vind ik een eng idee. Hoewel cijfers op dit vlak ieder jaar nieuwe records lijken te breken, is op de werkvloer nog altijd weinig te merken van een plan van aanpak, om dergelijke stressgerelateerde klachten te helpen voorkomen. Terwijl dat met name in mijn branche, die van de journalistiek, een zeer welkome tendens zou zijn.
Ik ben niet boos op mijn werkgever, terwijl ik daar toch goede redenen voor heb. Niet alleen heeft hij me zonder goede motivatie bijna ontslagen, gaf hij me het gevoel dat ik mijn baan alsnog kwijt zou raken als ik mijn mond zou opentrekken, liet hij me te hard en te veel werken onder weinig ideale omstandigheden en toen mijn moment daar was om aan te geven dat ik me niet langer een ´tweederangs werknemer´ wilde voelen (mijn collega's genoten een betere behandeling), liet hij na met mij te kijken waar verbetering mogelijk was. Ik mocht het doen met “we willen heus niet van je af anders zou je het wel weten”. Al met al een kant- en klaarrecept voor een burnout. De reden waarom ik hem toch niets kwalijk neem is omdat het míjn eigen passie voor het schrijven was die ervoor heeft gezorgd dat ik veel te lang onder deze omstandigheden ben doorgegaan, én omdat ik de overtuiging heb dat het van zijn kant onwetendheid en niet onwil betrof. Hij, een bekend hoofdredacteur, wíst niet beter. Dacht dat het wel mee zou vallen. Reden temeer om dit tot onderwerp van schrijven te maken.
Echter, als schrijver houd ik van vermaak. Vandaar dat ik nu niet te veel wil weggeven, ik er een reisverhaal van gemaakt heb, dat het een vernisje liefde heeft en ik me hopelijk gewaagd heb aan de juiste hoeveelheid zelfspot. Feedback is echter welkom. « 

Promoot dit boek!

Share on Facebook
Share on Hyves
Share on Twitter
  Share on LinkedIn