Knelpunten

Hotelgast

Naast het bord staat een vrouw met een dikke warme jas op haar tenen naast de paal waar het bord op vastzit. Zij strekt haar arm uit naar het bord... » 

Hotelgast

Naast het bord staat een vrouw met een dikke warme jas op haar tenen naast de paal waar het bord op vastzit. Zij strekt haar arm uit naar het bord en haar vingers verdwijnen in de omgevouwen rand aan de achterzijde.
Even later trekt de vrouw haar hand terug met daarin een klein wit, als een envelop, gevouwen pakje. Ze steekt haar hand met het pakje in de zak van haar jas en loopt snel weg. De vrouw gaat rechtsaf richting het centrum.

Dodelijke douche

Ik knik ter bevestiging, maar kan even niets uitbrengen. Ik heb de namen en geboortedata van de jongens genoteerd in het kleine blauwe notitieboekje dat ik altijd bij me draag. Ik sla het boekje open en blader naar de pagina met de gegevens van de bemanning, de jongen onder de douche heet Jim en is 22 jaar.
‘Einde oefening’ had de broeder gezegd, einde oefening?

Aantrekkingskracht:
Ik kan nog net voorkomen dat ik, van schrik, het mondstuk van mijn ademautomaat niet verlies. Vlak voor mij, in het spookachtige blauwe licht van de vlak boven mij varende politieboten, kijkt een gemaskerd gezicht van een duiker mij aan. Hij heeft zijn armen en benen gespreid alsof hij bezig is met een vrije val naar de diepte van het donkere water onder ons.
Ik probeer uit alle macht bij de duiker weg te zwemmen, maar de stroming stuurt mij onherroepelijk naar hem toe.

Springtouw:

Dit moet de manier zijn dat Sahila ziet dat ik zielsveel van haar houd- denkt hij. Dinesh heeft het plan helemaal doordacht. Sahila en Avani zouden zo terugkomen om wat te eten.
Één van hen zou, volgens afspraak, eerst even aanbellen om vervolgens binnen te komen. Dinesh zakt eenvoudig door de knieën, raakt buiten bewustzijn door het touw om zijn nek en wordt vervolgens van een verhanging gered door zijn grote liefde.

Sneeuw in de branding:

Net op dat moment trap ik op de rem om te voorkomen dat ik over het beige pakketje rijd dat op het strand voor de Jeep ligt.
Peter stapt uit en pakt het pakje op. Ik voeg me bij hem en even staan we starend naar het pakje drugs voor de Jeep zonder iets te zeggen. ‘We zouden er allebei een mooie auto voor kunnen kopen’, zeg ik ‘Zo, en nog een hele mooie reis maken ook’, antwoord Peter.

Knuffelen:

Vandaag was de club uit Nootdorp mee, de meesten van hen kende ik van eerdere ritten naar school of werk.
Eén kende ik er heel goed, Japie. Japie was een boomlange en stevige jongen van 25 jaar met het Down syndroom.
Japie was altijd vrolijk en leverde eigenlijk nooit echt problemen op. Meestal nam hij achter in de bus plaats en met zijn mond en tong imiteerde hij dan de motor van de Volkswagenbus waarmee we reden.
Op zich geen probleem, de ruiten nam ik aan het einde van de rit gewoon even af met een vochtige doek en een stukje keukenrol. « 

Promoot dit boek!

Share on Facebook
Share on Hyves
Share on Twitter
  Share on LinkedIn