Bruinkool

Fictie en non-fictie voeden een onvervalste Bildungsroman. Het hoofdspoor belicht opkomst, glorietijd en ondergang van werelds grootste wetenschappelijke uitgev... » 

Fictie en non-fictie voeden een onvervalste Bildungsroman. Het hoofdspoor belicht opkomst, glorietijd en ondergang van werelds grootste wetenschappelijke uitgeverij. Willekeur, hanengedrag, gunst en afgunst geven het tableau zijn eigen dynamiek.
De lezer volgt Karol Bandorf, het hoofdpersonage, slavist en in dienst aangenomen om omzetten en marktaandelen te verhogen. Gaandeweg ontdekt de lezer welke repercussies de belevenissen van Bandorf hebben op zijn prive leven. Het tweede spoor in de roman.
Bandorf drijft mee op de golven van monopolistische hoogmoed binnen het bedrijf, als een self made man bereist hij de halve wereldbol. In scenes vol zinnenprikkelende beelden trekt hij door Moskou, Shanghai, door de Balkan, Brazilie, Cuba, Vietnam. Hij ontmoet de absurditeit van het bestaan in de gedragingen van uiteenlopende types mensen, ook in die van zichzelf.
Drie huwelijken later, vijf kinderen rijker, een topbaan en vele illusies armer ontmoeten wij hem opnieuw, in 2033. Hij woont met zijn Russische vrouw Lida aan de voet van de Tatrabergen, in Slowakije.
Bandorf beseft dat de klok meedogenloos voor hem aftelt. Diep in de tachtig, laat hij zijn leven passeren zoals het lot het hem heeft toebedeeld. Langzaam knoopt hij de eindjes van soms lieflijke, soms beangstigende periodes aan elkaar. Zijn resterende zegeningen koestert hij met een sterk hart dat nog warmbloedig klopt in een afstervend lijf.
De zachtmoedige Karol, conservatief en dromerig, zo rebels en temperamentvol, die nooit kon opschieten met autoriteiten, komt niet los van de gedachte dat hij is mislukt. Dat hij niets heeft bereikt. Moest hij dan iets bereiken? Had iemand ooit hem daartoe opdracht gegeven?
Zijn leven lang, zo overziet hij, heeft hij nooit anders gedaan dan het voortdurend loslaten van sociale banden. Altijd was het perspectief gericht op afscheid nemen. Mensen verdwijnen vanzelf en alles wat ze deden, verdwijnt mee, niets blijft ervan over. Voor Bandorf is de mens in al zijn wel of niet doordachte bezigheden een groot karikaturaal drama.
Zo maakt hij zich op voor zijn eigen verdwijning. Op zijn leeftijd mag hij concluderen dat het verschijnsel mens een mooie voorstelling is van imaginatie en zelfbedrog. « 

Promoot dit boek!

Share on Facebook
Share on Hyves
Share on Twitter
  Share on LinkedIn