Iedere schrijver droomt van een plaats in de lteraire erehemel, slechts een enkeling komt er terecht. Wat is er geworden van de romanciers die ooit als een belo... » 

Iedere schrijver droomt van een plaats in de lteraire erehemel, slechts een enkeling komt er terecht. Wat is er geworden van de romanciers die ooit als een belofte golden, maar nu zijn vergeten? A.F.T. van der Heijden en Geerten Meijsing redden het wel, generatiegenoten Frans Gruppelaar en Kees Wielemaker niet. Wie leest nog de 'De grasbaan' van Christiaan te Winkel of 'Het moerastouw' van Piet Valkman? Wat is er geworden van Judicus Verstegen, Ben Borgart, Maartje Luccioni, Aleida Leeuwenberg, Michael Tophoff, Steven Membrecht, Harry Ikink, Peter Andriesse en vele anderen? In 'Zeg mijn lezers dat ik doorschrijf' gaat Joris van Casteren naar hen op zoek. Hij spreekt ze over hun werk, hun publicaties en over het vreemde schrijfvirus dat hen ook zonder uitgever blijft besluipen. Openhartig vertellen de auteurs over hun ervaringen met uitgeverijen, hun literaire kennisenkring en de willekeur van de literaire geschiedschrijving. «