Ze lullen maar een eind weg

"Aan het scheidsrechter zijn zit vastgeklonken dat je niet deugt. Je doet het of voor de een, of voor de ander niet goed. Dat is een gegeven waarmee je leert om... » 

"Aan het scheidsrechter zijn zit vastgeklonken dat je niet deugt. Je doet het of voor de een, of voor de ander niet goed. Dat is een gegeven waarmee je leert omgaan, dus dat raakt je niet meer. Je trekt een harnas aan en ze lullen maar een eind weg. Maar als je het rationeel benadert, is het natuurlijk te treurig voor woorden dat mensen zo onredelijk kunnen zijn, zo gekleurd. En dan interesseert het die mensen ook niet of - in figuurlijke zin - jouw kop eraf wordt geslagen. Daar doen ze zelfs vrolijk aan mee."Was getekend: John Blankenstein. het is te lezen in het door hem geschreven boekje 'Twee keer geel is rood - Over de regels van het voetbalspel', uitgegeven door BZZToH in 2000. Zestien jaar later en tien jaar na zijn dood op 25 augustus 2006 doet John Blankenstein opnieuw van zich spreken. Aan de hand van zijn volledig bewaard gebleven, immens grote persoonlijke archief - met talloze, veelal handgeschreven documenten - en na gesprekken met intimi, schetst auteur Chris Willemsen een beeld van een sportman en homoactivist die altijd wilde winnen, zeer slecht tegen zijn verlies kon, periodes van intens geluk afwisselde met zware depressies, bang was voor eenzaamheid, en per saldo te boek staat als de meest veelzijdige, humoristische, bevlogen en sociale Nederlandse voetbalscheidsrechter aller tijden. «