Woeste bergen, dode sterren

"Soms voelen we ons niets meer dan een silhouet. Een zwart spekje in het middelpunt van een gigantisch universum. Op kleinere schaal is dit een punt in het woor... » 

"Soms voelen we ons niets meer dan een silhouet. Een zwart spekje in het middelpunt van een gigantisch universum. Op kleinere schaal is dit een punt in het woordenlabyrint dat een boek maakt. Dan lijkt het alsof niks meer zin heeft, maar als je zou verdwijnen. Dan stort de hele structuur in elkaar. Het hoofdpersonage weet niet wat hem overkomt. Hij valt zonder enig besef in een geheimzinnige zoektocht naar iets wat hij eigenlijk liever niet wil vinden. De lugubere elementen vloeien mee met de somberheid tot ze een melancholisch geheel vormen. De zoektocht verloopt moeizaam. De woorden zijn roestig en scherp. Pas op met wat je leest, en zorg dat je zijn zoektocht niet deelt." «