Wie zeggen de mensen dat ik ben

“God is dood, maar van zijn zoon komen we niet af, zo bleek in de loop van de vorige eeuw. Hij is ons blijven bezoeken, precies zoals hij vlak voor zijn dood he... » 

“God is dood, maar van zijn zoon komen we niet af, zo bleek in de loop van de vorige eeuw. Hij is ons blijven bezoeken, precies zoals hij vlak voor zijn dood heeft voorspeld."

In 33 essays laat dichter en essayist Willem Jan Otten zien hoe Christus, zelfs al valt zijn naam niet, blijft opduiken in films, romans, muziek. In de gestalte van een tuinman, in Harry Potters leraar Dumbledore, en in een melodielijn van Olivier Messiaen. 'Kortom,' aldus Otten, 'het verlangen om Jezus ergens in te ontwaren, is onverlet gebleven.'

Wie zeggen de mensen dat Ik ben? De schrijver onthult en doordenkt de uiteenlopende antwoorden van kunstenaars op deze vraag, die Jezus zijn leerlingen ooit stelde. In evenzovele beelden zoekt kunstenaar Paul van Dongen naar zijn antwoord op die vraag. Van Dongens iconische beelden vormen samen met de dichterlijk-denkende essays van Otten een dubbelkunstwerk dat poogt hart, hoofd en ziel te raken.

WILLEM JAN OTTEN (1951) is dichter en essayist. Voor zijn boek 'Zondagmorgen' ontving hij in 2022 de prijs Beste Theologische Boek. Zijn werk werd onder meer bekroond met de P.C. Hoofprijs en de Libris Literatuurprijs.
PAUL VAN DONGEN (1958) is kunstenaar. Zijn werk hangt o.a. in het Noordbrabants Museum in Den Bosch, Stedelijk Museum Amsterdam en het Museum Krona in Uden.

– ERIK BORGMAN
"Virtuoos, verrassend en troostrijk ... Neem en lees!”

– ds. PIET VAN DIE: "Ik smul van de teksten van Otten. Ook hier weer treffende observaties."

– KERKNET.be:
"Het nieuwe boek van Willem Jan Otten raakt me diep … Otten wil niet overtuigen, maar juist daardoor is hij zo overtuigend."

– literair weblog Tzum:
"Door inventieve invalshoeken te kiezen wordt evident dat er nog lang geen sprake is van een goddeloze natie."

– NEDERLANDS DAGBLAD:"De essays en de beelden zoeken en tasten, laten het mysterie mysterie, zijn in wezen, zoals Otten schrijft, ‘drieëndertig manieren om hetzelfde niet te begrijpen’ ” «