<b>Asielzoekers, immigranten, illegalen …</b>We kennen de woorden, maar de mensen en verhalen erachter blijven vaak onzichtbaar.Niet voor Huub Keijb... » 

Asielzoekers, immigranten, illegalen …
We kennen de woorden, maar de mensen en verhalen erachter blijven vaak onzichtbaar.
Niet voor Huub Keijbets. Bijna twintig jaar werkte hij met de zogenaamde sans-papiers, waardoor hij hen én ons als gastheren en –vrouwen beter leerde kennen.

Dit boek is een collage van zijn ervaringen, gedichten, statistieken en kritische noten die zijns inziens gekraakt moeten worden.Een verhalend én informatief boek over asielzoekers en onszelf.

Over de auteurWie heeft dit boek geschreven? De foto geeft in ieder geval een indruk. Maar misschien herkent u zijn gezicht ook van de documentaire Onderkomen uit 2018, die te zien was in bijna alle filmhuizen en op het filmfestival 'Movies that Matter'. De vraag die hij zichzelf stelde toen hij nadacht over het schrijven van een boek was: is er voldoende interesse in dit thema? Het antwoord op deze vraag is het boek.

Hoe het begonEen reis die meer dan twintig jaar zal duren. Langer dan voorzien. Ook een reis die mij gaandeweg nieuwe inzichten oplevert.

Ik ontmoet asielzoekers afkomstig uit verschillende landen en probeer hen te helpen. De eerste tien jaar werk ik in een van de ongeveer tienduizend plaatselijke instellingen van VluchtelingenWerk Nederland. Onder leiding van enkele beroepskrachten nemen wij als vrijwilligers het merendeel van het werk voor onze rekening. Omdat de asielzoekers die bij ons komen inmiddels een verblijfsvergunning hebben en een woning toegewezen kregen, gaat het veelal om hulp bij de inrichting van de woning, de aanvraag van een uitkering, het regelen van een zorgverzekering, het afsluiten van een contract met een energieleverancier, enzovoort. Kortom, de lange mars door de Nederlandse bureaucratie. Een bron van werk die zelden opdroogt.

Collega’s in de asielzoekerscentra (azc’s) begeleiden de asielzoekers op weg naar een verblijfsvergunning of, als dat niet lukt, naar de uitgang. Ik ben gemotiveerd en blijf dat gedurende mijn reis, al verandert gaandeweg wel mijn opinie. Asielzoekers hebben vaak het nodige meegemaakt en verdienen het geholpen te worden. Niemand verlaat immers zomaar zijn land en familie, om op weg te gaan naar een vreemd oord, ver weg, waar hij of zij de taal niet kent, de mensen niet kent en de gewoontes niet kent. Dat is nogal wat. Ik moet er niet aan denken. Maar er moet wel sprake zijn van een geloofwaardig verhaal en dat is niet altijd het geval. «