De auteur heeft een fijne schrijfstijl, prettig voor iedereen denk ik, met korte zinnen en heel duidelijke beschrijvingen van mensen, plaatsen en gebeurtenissen.
Een compliment voor de vertaling is ook op zijn plaats om het verhaal zo mooi leesbaar te houden, zoals het oorspronkelijk bedoeld was.

Deze roman is een ontwikkelingsroman die een Joachim laat zien als kind en jeugdige waar je zo nu en dan mee omvalt van het lachen. De genegenheid van Joachim voor de patiënten in de inrichting komt goed naar voren in dit verhaal en de gebeurtenissen worden met warme gevoelens beschreven.
Nadat hij een dode man ontdekt ervaart hij het volgende:
'Nooit zal ik dat moment vergeten. Ik had iets verzonnen wat waar was.' en 'Het was voor mij een onvoorstelbaar bevrijdend inzicht: verzinnen is herinneren.'

Hij vertrekt voor een jaar naar Amerika. Na zijn terugkeer is hij als mens gegroeid, hij is niet meer het kind dat hij was bij zijn vertrek. Joachim ziet gebeurtenissen in een ander licht waardoor hij ook zijn ouders in een ander licht gaat zien.
De roman wordt wat serieuzer van toon en Joachim realiseert zich nu dat niet alles was zoals hij dacht dat het was in zijn herinnering.

Hieronder staat mijn favoriete passage in het boek;
'Wat ik wil zeggen is dit; pas wanneer ik erin geslaagd ben al die opgeborgen pakjes met herinneringen weer los te knopen en uit te pakken, pas wanneer ik de moed heb om de schijnbare betrouwbaarheid van het verleden op te geven, het te aanvaarden als chaos, het te vieren en te versieren, pas wanneer al mijn doden weer levend worden, vertrouwd, maar ook veel vreemder, veel autonomer dan ik ooit heb durven en willen beseffen, pas dan zal ik beslissingen kunnen nemen, pas dan zal de toekomst zijn eeuwige belofte waarmaken en ongewis zijn, pas dan zal de lijn zich verbreden tot een vlakte.'

Hoe vaak blijkt iets in onze herinneringen anders te zijn geweest dan we dachten en hoe vaak laten we (on)bewust stukjes weg die we hadden kunnen zien, ons wel hadden kunnen herinneren?
Ik heb dit verhaal enorm graag gelezen.

Dit geweldige boek beschrijft het verhaal van Josse. Hij woont met zijn ouders en twee oudere broers op het terrein de Hesterberg.
Dit is een psychiatrische inrichting waar zijn vader directeur is.
Josse is helemaal vertrouwd met de schreeuwende patiënten en de manieren hoe ze leven. Ook zijn vader voelt zich beter bij zijn
patiënten.
Als Josse naar school gaat en besluit een sluiproute te nemen ziet hij ineens een dode man liggen. Dit heeft hij nog nooit gezien en rent dan ook in paniek naar school.
Elk jaar als de vader van Josse jarig is komen er altijd dezelfde vier patiënten en ook dit jaar zijn ze er weer. Ludwig die ook bij het groepje hoort is doodsbang voor de hond maar wil hem zo graag aaien. Elk jaar is het weer een drama als Ludwig het wil proberen.
Dan bedenkt de vader van Josse iets zodat het op een gegeven moment wel goed gaat. En zo zijn er nog vele andere voorvallen.
Op een dag komt de minister-president naar de Hesterberg om een nieuw gebouw te openen. Door onvoorziene omstandigheden
eindigt dit in een klein komisch drama.
Josse wordt door zijn vader gestimuleerd om zich te ontwikkelen en dingen uit te zoeken van het hoe en waarom.
Zijn broers dagen hem nog wel eens uit omdat hij zo goedgelovig is en leiden hem dan ook vaak om de tuin.
Ook gaat Josse wel eens logeren bij zijn grootouders maar dan heeft hij al snel heimwee naar huis. Hij vind het dan te stil want mist dan de vertrouwde kreten van de patiënten.
Het lijkt een hecht gezin waarin Josse opgroeit maar als er op een dag iets verschrikkelijks met zijn broer gebeurt veranderd er toch iets.

Het is een prachtig geschreven verhaal met komische en ontroerende gebeurtenissen.
Echt een aanrader voor een ieder die van een goed boek houd.