Het begon met een vraag van twee mannen van Uitgeverij Lanno. Ze vroegen me of ik geen zin had om een boek te maken met tien vrouwenportretten. De vrouwen mocht... » 

Het begon met een vraag van twee mannen van Uitgeverij Lanno. Ze vroegen me of ik geen zin had om een boek te maken met tien vrouwenportretten. De vrouwen mochten uit alle sectoren komen uit Nederland of uit Vlaanderen bekend zijn of onbekend. Het enige wat ze met elkaar gemeen moesten hebben was minstens veertig zijn. Ik ging zeven jaar terug in de tijd en zei ja. Zou het niet mooi zijn bedachten we toen al pratend als er ook portretfotos instonden die op hun specifieke manier een leven vertellen? Ook gemaakt door een vrouw. Portretfotografe Lieve Blancquaert op de rand van veertig vond zich meteen terug in het project. Lieve en ik gingen vervolgens rond de tafel zitten. Zoeken naar namen beseften we al snel dat de persoonlijke levensverhalen van deze tien vrouwen symbool zouden staan voor de vele vrouwen die ons in het dagelijks leven omringen. Iedere vrouw moet immers vroeg of laat nadenken over haar lichaam relaties een carrire kinderen afscheid nemen oud worden. Lezen hoe anderen dat soms met de moed der wanhoop maar ook met veel humor hebben gedaan kan een troost en een steun zijn. Veertig is immers de leeftijd waarop het voor een vrouw anders wordt. De kinderwens moet noodgedwongen worden opgeborgen de huid is nooit meer strak te krijgen een kleurshampoo verbergt niet langer het grijze haar. Aan de vrouw de keuze haar leeftijd aanvaarden of er met alle cosmetische en plastische middelen tegenin gaan. Het stond van bij het begin vast in dit boek zouden we kiezen voor vrouwen die s ochtends in de spiegel kijken en uit hun rimpels de verhalen van hun leven durven lezen. Dat ze gelachten hebben veel. Gepiekerd en gehuild. Dat met de tijd ook rust is gekomen weten wat je waard bent want je kunt en wilt. En wat de buitenwereld ervan denkt doet niet langer veel ter zake. «