Ik vond het boeiend en heb het in een keer uit te lezen. Het boeiende of verrijkende van het verhaal voor mij zit hem vooral in de manier waarop het verhaal wordt verteld, waarbij Adriana al haar zielenroerselen aan ons als lezer toevertrouwd vanuit een ik-perspectief en de visser dat doet vanuit een hij-perspectief en als personele verteller terugkijkt op wat er tussen hem en Adriana is voorgevallen, en zo dezelfde situatie achteraf vanuit een andere kijk- of gevoelsrichting belicht.
Ik zou Vloed een literaire streekroman kunnen noemen met de nadruk op literair, dat klinkt al beter dan een streekroman, want ik vind het mooi en best goed geschreven. De kreet die ik ergens las van “verkleedkistproza” vind ik ronduit misplaatst.