Ze staat voor de spiegel en voelt voorzichtig aan haar rechterborst en onder haar oksel.‘Voel je iets vreemds?’ vraag ik aarzelend.‘Nee, niet echt. Ik weet ook ... » 

Ze staat voor de spiegel en voelt voorzichtig aan haar rechterborst en onder haar oksel.‘Voel je iets vreemds?’ vraag ik aarzelend.‘Nee, niet echt. Ik weet ook eigenlijk niet wat ik wel en niet moet voelen. Maar ik wil in ieder geval een beetje okselfris zijn voor het onderzoek.’ Ze lacht een beetje.Ik ga voor de eerste keer met haar mee naar het ziekenhuis. De arts is een aardige, betrokken vrouw. Ze stelt wat vragen, doet lichamelijk onderzoek en voordat we het weten staan we weer buiten.‘Nou, dat was verder oké toch?’ zeg ik.‘Ja... garantie tot aan de deur,’ antwoordt Viola, ‘en nu taart eten!’ Dit boek gaat over mijn vrouw Viola. Het gaat niet over ziek zijn, het gaat over Leven. Ons leven samen en mijn leven na haar overlijden. Na haar dood leek de stilte mijn enige houvast.Daar was ruimte voor de herinneringen aan alle mooie en waardevolle momenten samen.Herinneringen die ik nooit meer kwijt wilde. Ik ben ze op gaan schrijven, eindeloos op gaan schrijven. Eerst met korte steekwoorden, daarna in lange zinnen en toen was daar een boek. Een document waardoor ik de herinneringen nooit meer kwijt zal raken en Viola altijd een beetje kan blijven leven. «