‘Het is pas nieuws als het in <i>De Telegraaf</i> heeft gestaan,’ zei de hoofdredacteur altijd zonder enige ironie. De krant kon zich die arrogantie veroorloven... » 

‘Het is pas nieuws als het in De Telegraaf heeft gestaan,’ zei de hoofdredacteur altijd zonder enige ironie. De krant kon zich die arrogantie veroorloven. Decennialang een onaantastbaar bolwerk, beursgenoteerd en veruit de grootste krant van Nederland. De Telegraaf Media Groep was ook een familiebedrijf waarin de luiken ferm gesloten bleven. Ze trokken zich niets aan van de buitenwereld, legden geen verantwoording af en gingen nooit in discussie.

Maar het machtige mediabedrijf, dat voor de eeuwwisseling nog een eigen vermogen had van bijna 1 miljard gulden, raakte de weg kwijt, kwam in liquiditeitsproblemen en werd een speelbal van vechtende aandeelhouders. Hoeveel invloed hadden zij op de koers van de krant? Waarom sneuvelde hoofdredacteur Sjuul Paradijs? Welke krachten speelden een rol in de tragische neergang van het trotse geel-blauwe nieuwsbolwerk?

Verslaafd aan drukinkt kijkt achter de schermen mee op de redactie, in de boardroom, in de rechtszaal en brengt de ondergang van de Telegraaf Media Groep in kaart. Het is een liefdesverhaal: liefde voor drukpersen, liefde voor de krant. Bij De Telegraaf werkte je niet alleen, je was er voor het leven lid van de familie. Totdat duizenden mensen werden ontslagen. Zij verlieten de Basisweg met een gebroken hart.

In 2017 wordt De Telegraaf als laatste van de grote landelijke Nederlandse kranten overgenomen door een Belgische uitgever. Er ging een felle strijd met John de Mol aan vooraf, die eindigde in een geldverslindende rechtszaak. Wat wilde De Mol met de krant? Hoe probeerde hij de Amsterdamse mediagroep in handen te krijgen? Waarom lukte dat niet? De reconstructie leest als een zakelijke Wie is de Mol? waarin niets is wat het lijkt. «