Ik heb dit boek met kromgetrokken tenen gelezen. Wat een bizar verhaal!
Het is voor mij niet te bevatten hoe je zover kan komen om een liefdesrelatie aan te gaan met je bloedeigen vader. Uiteraard zit er bij de vader ook een steekje los. Ik ben niet gecharmeerd van de schrijfwijze van deze auteur als ik bijvoorbeeld lees:

"Nadat mijn grootmoeder me heeft berispt, blijf ik zwijgend naast haar zitten en geef mezelf de eerste les in het omschrijven van wat ik echt voor mijn moeder voel en als liefde ervaar - een vertwijfelde, angstige woede dat ze mij in de steek gelaten heeft, een woede die me heeft opgescheept met astma en uitslag"

Sinds wanneer krijg je van woede astma? Naar mijn idee slaat dit nergens op.
Dit is mijn tweede boek van Kathryn Harrison en tevens de laatste..
Ik vond het een raar,misselijkmakend, bizar en ongelooflijk verhaal!