Dit is een verhalenbundel zonder weerga. Naïef, incorrect, ontroerend, hilarisch, schrijnend, onbehouwen, meestal grof, maar bovenal: authentiek en pretentieloo... » 

Dit is een verhalenbundel zonder weerga. Naïef, incorrect, ontroerend, hilarisch, schrijnend, onbehouwen, meestal grof, maar bovenal: authentiek en pretentieloos. Dit is werkmanspoëzie, die nu eens slaat en bijt en dan weer zacht is als een moedershand.In een taal die heel dicht aanleunt bij het dialect neemt de schrijver je mee in het leven van een jongetje dat opgroeit in de speeltuin van de jaren zestig en zeventig. God en Deurwaarder (ja, met hoofdletter) zijn nooit ver weg. Op het platteland wordt gevloekt, geslacht, gevochten, gewrocht en gezweet, maar het vrouwvolk is welwillend…Dit zijn scherven van een jeugd, van een verleden. Ieder verhaaltje uit deze bundel is een synopsis van dromen en verlangen, pijn, afscheid en verdriet. Ieder verhaaltje is een 45-toerenplaatje van weleer: drie minuten-en-oneffen blijdschap. Of hartzeer.‘Elk verhaal is zeer herkenbaar, volkomen eerlijk en authentiek. Volks en van-bij-ons, maar werelds en universeel in zijn menselijkheid. Plus: we horen er een geweldige sixties- en seventies-soundtrack bij!’ – Johan Braeckman, filosoofMarcel De Meester (°1954) is geen germanist, geen filoloog of antholoog, maar een verslaafde. Zonder titel. Onderworpen aan twee passies: de letteren en de muziek. Van jongs af aan rolt hij in het bouwvakkersleven van modder, roest en regen, maar dat zal hem niet beletten drie romans af te leveren en de onvolprezen, legendarische rockband Charles Travaux Blues op te richten.Zanger, schrijver, componist, woordengoochelaar, entertainer… het predikaat ‘cultheld’ is niet eens vergezocht. Nu, na goed vijftig jaar snotteren, wroeten, lachen en zweten krijgt hij eindelijk wat hij nodig heeft: tijd. Om te schrijven. Uiteraard. The beat goes on. «