Heftig wat die mensen hebben meegemaakt maar ik vind het boek erg langdradig had inderdaad korter gekunt. Kon er uiteindelijk moeilijk doorkomen.

Veel mensen zeggen: laatste 100 pagina's hadden niet gehoeven. Van mij had het boek gehalveerd mogen worden. In het begin verwachtte ik dat ik vast zou moeten huilen, ben namelijk vrij emotioneel. Maar ondanks dat het onderwerp aangrijpend is en het rouwproces pijnlijk, het deed me na 200 bladzijde niet meer zoveel. Ik denk dat dit komt door de vele herhalingen. Steeds weer dezelfde uitleg van hetzelfde verdriet. Hoe zielig dat ook is, het begon me te vervelen. Of erger nog: soms dacht ik ‘Ja nu weet ik het wel’. Wat weer vrij gevoelloos voelt, gezien het om iemands overleden zoon gaat. Tsja, misschien staat het verlies van een zoon gewoon te ver van me af.

De prijzen die aan dit boek zijn toegekend, zijn verdiend. Het is een bijzonder goed geschreven, mooi, tragisch en aangrijpend boek. Bijzonder moeilijk om weg te leggen, eenmaal je eraan begonnen bent.
Je weet uiteraard vanaf het begin waar het over gaat; toch bouwt Van de Heijden spanning op. De vragen rond het ongeval van zijn zoon komen één voor één aan bod, en de antwoorden liggen niet voor het oprapen (zoals dat in werkelijkheid ook is). Daarbij dan de beschrijving van de manier waarop zijn vrouw en hij, elk op hun manier, met vallen en opstaan, het verdriet proberen te kanaliseren: meesterlijk gedaan. De talrijke flashbacks hinderen niet, integendeel, ze maken het verlies van die vader juist heel tastbaar.
Misschien is het boek iets te dik, er zijn overbodige herhalingen, soms denk je wel eens: ik weet het al, ik begrijp het, vertel voort. Honderd bladzijden minder hadden het boek nog beter gemaakt.

Tonio, geboren op 15 juni 1988 en na een tragisch ongeluk overleden op eerste pinksterdag, 23 mei 2010.

Je zal zo melding maar krijgen als ouders zijnde. Ze komen je halen om je mee te nemen naar het ziekenhuis waar je zoon in kritieke toestand is opgenomen. Op dat moment staat de wereld stil en stort in. Dat lees je heel sterk in dit boek. Een wanhopige vader en moeder die hun enigste kind verliezen. Daar zijn geen woorden voor. Maar de schrijver weet woorden te vinden om zijn onmacht, radeloosheid, woede, schaamte, pijn en vooral schuldgevoel op te schrijven. Zo indringend, mooi en rauw. Hij zegt dat hij gefaald heeft als vader zijnde, hij had moeten beschermen en dat is hem niet gelukt. Hij heeft de moeder haar zoon afgenomen, zo ervaart hij dat. Het verdriet, de wanhoop van hun beiden wordt zo heftig beschreven. Maar ze kunnen er samen over praten en de liefde voor elkaar is sterk aanwezig.

Het boek is een ode aan zijn zoon, hij voelt zich "verplicht" om dit boek te schrijven, het enige wat ik kan. Om zo zijn zoon "levend" te houden. Het is een zeer persoonlijk verhaal.

Kan me daar geen voorstelling van maken hoe het voelt om een kind te verliezen en ik hoop het ook niet mee te maken.

Heel mooi boek, alleen had voor mij persoonlijk het boek 100 blz. Eerder mogen stoppen.

Dit is een prachtig geschreven boek!
Een prachtig boek. Ik was er erg van onder de indruk. Heel mooi taalgebruik. Heel bijzonder zoals A.F.Th. van der Heijden schrijft over al die gewone dagelijkse dingen die hij en zijn vrouw met hun zoon meemaakten. Je krijgt het gevoel of je Tonio leert kennen. Ook bijzonder hoe de schrijver zijn pijn en verdriet en dat van zijn vrouw verwoordt. Zeer ontroerend. Nogmaals een prachtig boek.

Betoverend, ontroerend, pijnlijk. Respect voor de schrijver Van der Heijden!
Je gaat van Tonio houden, dat is zeker.

In deze roman laat de schrijver ons bondgenoot worden van zijn diepste zielsberoeringen ivm een tragische gebeurtenis dat heeft plaatsgevonden nl de de dood van zijn zoon. Hij laat ons toe een kijkje nemen hoe een gezin dit doorspartelt.
Het is sereen geschreven, gespekt met grappige anekdotes, maar zonder melig te worden. Door dit boek te schrijven heeft hij een deel van zijn verdriet kunnen afschrijven, maar het blijft moeilijk om de dood van een kind te verwerken.
Ik denk dat we allen beseffen, dat hij een subliem eerbetoon en één van zijn beste boeken heeft geschreven, maar hij heeft wel zijn zoon verloren. En dat geeft me bij het lezen toch een wrang gevoel. Maar het blijft een aangrijpende roman vol rauwe emoties.
Maar van één ding ben ik wel zeker, Tonio zou trots geweest zijn.

Indrukwekkend boek over de vorig jaar overleden zoon (Tonio) van de schrijver.
Prachtig boek. Al bekruipt (denk ik) bijna iedereen het gevoel na het lezen van dit boek: "had de schrijver dit boek maar nooit hoeven schrijven omdat zijn zoon er dan nog geleefd had".