De reeks Politiekunde is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie &<br/>Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie.<br/>Politie & Weten... » 

De reeks Politiekunde is een uitgave van het Onderzoeksprogramma Politie &
Wetenschap, een zelfstandig onderdeel van de Politieacademie.
Politie & Wetenschap is ingesteld om een stimulans te geven aan de toegepaste
wetenschappelijke kennisontwikkeling op het gebied van politie en veiligheid,
de daarvoor benodigde kennisinfrastructuur en de daadwerkelijke benutting
van onderzoeksrapporten en -resultaten in politiepraktijk, beleid en opleiding.
Publicaties in de reeks Politiekunde betreffen in het algemeen concrete handleidingen,
modellen, instrumenten of werkwijzen die direct bruikbaar zijn
voor de politiepraktijk. Ze zijn veelal de uitkomst van onderzoek dat is verricht
in het kader van het meerjarige onderzoeksprogramma, de kernactiviteit van
Politie & Wetenschap.
Politie en reclassering werken regelmatig samen bij het toezicht op personen
die onder bijzondere voorwaarden zijn bestraft of in vrijheid gesteld. Binnen
die groep vormen zedendelinquenten een bijzondere categorie. Hun (vervroegde)
vrijlating en terugkeer in wijk of dorp kan maatschappelijke beroering
veroorzaken, wat politie en lokaal bestuur voor lastige dilemma's stelt.
Hoe verhouden zich bijvoorbeeld de privacy van ex-gedetineerden en hun
perspectief op een nieuw bestaan zich tot de hoge recidivekans en de mogelijke
onrust in de wijk.
Er zijn convenanten gesloten waarin politie en reclassering afspreken dat zij
elkaar over en weer zullen informeren of zedendelinquenten zich aan de
voorwaarden houden. De reclassering is formeel belast met dit toezicht en de
politie belooft de reclassering daarin te ondersteunen door 'een oogje in het
zeil' te houden. Maar hoe werkt dit in de praktijk? In dit onderzoek worden
de ervaringen beschreven in Amsterdam en Rotterdam, waar gesprekken zijn
gevoerd met buurtagenten, reclasseringsmedewerkers en zedendelinquenten.
Het onderzoek laat zien dat de politie, anders dan de reclassering, haar rol bij
het toezicht op zedendelinquenten nauwelijks heeft doordacht of geregeld.
Opvattingen daarover verschillen, wat de samenwerking bemoeilijkt. In de
praktijk ligt de toezichttaak bij de politie op het bordje van de wijkagent.
Die geeft er op eigen wijze invulling aan en laat zich daarbij vooral leiden
door de zorg voor rust en orde in de wijk.
De auteurs concluderen dat zowel wijkagenten als reclasseringsbeambten hun
werk met 'gebonden handen' moeten uitvoeren: ze worden geacht alert te zijn
op recidiverisico's, maar mogen hun kennis niet delen met 'derden' die daar
een effectieve bijdrage aan kunnen leveren, bijvoorbeeld in het kader van
'early warning'. Zij pleiten verder voor meer aandacht van de kant van de
politie, wier rol nader gedefinieerd en geprotocolleerd zou moeten worden.
«