'Een verontrustende roman'. Die typering las ik ergens in een krant en het is een kort en kernachtig label dat je aan dit boek van Arnon Grunberg kunt hangen. Eenmaal met lezen begonnen zit je in de val. Je moet door, hoewel je je soms ongemakkelijk voelt. Zo dicht zit je op de ruzies tussen de hoofdpersoon Jörgen Hofmeester en zijn vrouw, zijn dochters. Zo diep raak je verstrikt in de schijnwereld van Jörgen. Hij verliest zijn werk als redacteur vertaalde literatuur maar houdt de buitenwacht, inclusief zijn eigen gezin, voor de gek door elke dag met zijn aktetas de deur achter zich dicht te trekken. Hij verliest zijn vermogen door speculaties in een hedge fund. Ziet overal Mohammed Atta - de aanslagpleger van nine eleven - opduiken. Als dan zijn jongste dochter op wie hij heimelijk verliefd is komt aanzetten met een allochtone vriend, stort zijn wereld in. Hij zuipt zich suf en marcheert vreselijk schuin en belandt in een gevaarlijke psychose. Aan het eind gekomen mag ieder gissen wat er nu precies wel of niet in de verbeelding van Hofmeester is gebeurd maar het ergste laat zich vrezen...
Voor wie geïnteresseerd is in psychose en wat klasse literatuur vermag: een must.

Is dit een echte Grunberg? Geen idee, ik ben geen vaste lezer van zijn boeken.
Dit is een verhaal over een vader, een vader die nog maar gelukkig lijkt te zijn met twee dingen. Zijn huis en zijn dochter. En verhaal over een man die probeert te beschermen waar hij om geeft. Maar hij gaat daar zo ver in dat hij alles kwijt lijkt te raken. Zijn vrouw, zijn geld, en zijn oudste dochter is hij al kwijt. Gaat hij nu ook zijn geliefde dochter Tirza verliezen?
Ik ben dus geen vaste lezer van Grunberg, moest dan ook erg aan zijn stijl wennen. Ik heb zelfs even gedacht aan stoppen met lezen. Het gaat van hot naar her. Zo staat op een dag de moeder weer voor de deur, dan komt er een moeizaam gesprek op gang. Het gaat dan van vraag naar antwoord in korte zinnen. En dan komt er een flink aantal regels met een terugblik op vroeger. Dan weer twee zinnen gesprek en weer een terugblik.
Het is echt wennen aan deze aanpak. Maar na een tijd toch doorgelezen en dan gaat het boek lopen. Het is dan zelfs leuk om te lezen, al is het soms wat verwarrend en langdradig.
Een andere reden om door te lezen is omdat je gewoon wil weten hoe het afloopt. De hele tijd vraag je je af waar dit verhaal heen gaat. Om dan uiteindelijk tot een zeer verrassende en onverwachte ontknoping te komen.
Een mooi boek, soms wat verwarrend en langdradig. Maar zeker de moeite waard om te lezen.

Las deze roman vorige maand. Inderdaad vreemd, maar een verhaal dat groot impressie maakt. Auteur opent luikje in hoofd van iets ouder vader, zijn dromen maar vooral frustratie. Heel knappe plot en je kunt meerder kant op interpreteren. Diepgang? O yes. Pageturner!

Knap geschreven, vreemd en uiteindelijk gruwelijk verhaal

Ik kreeg het advies om Tirza te lezen nadat ik op twitter had laten weten dat ik Het Diner van Herman Koch echt helemaal niets vond (wel uitgelezen trouwens). Ik had nog nooit iets van Grunberg gelezen, maar wel gehoord, en had van tevoren ingeschat dat ik niet heel enthousiast zou zijn. Het viel me mee. Ik vond het verhaal inhoudelijk walgelijk, ik kan me er geen voorstelling van maken dat iemand zo is. Arme man. Maar, de schrijfstijl vond ik heel prima, goed te lezen.

Een ietwat vreemd maar toch enigzins fascinerend verhaal en dan een onafwendbaar en bizar plot aan het eind. Een echte Grunberg. Wat moest ik hiervan denken? Je houdt ervan of niet.