Tijger, tijger is een intiem en huiveringwekkend portret van de liefdesrelatie tussen de 50-jarige Peter en de 7-jarige Margeaux. Deze relatie zal vijftien jaar duren, dan berooft de inmiddels 65-jarige Peter zich van het leven.

Hoewel Margeaux Fragoso over haar boek zegt dat het een autobiografie is, lukt het haar niet helemaal om de lezer mee te voeren in de complexe gevoelens die ze van haar zevende tot haar 22e voor deze oude man koestert. Misschien heeft dit te maken met de kern van haar bestaan: Margaux is iemand zonder enige eigenwaarde en ze vlucht het liefst in haar obsessieve fantasieën, waar geen plaats is voor emoties.

In elk geval lijken die eigen emoties voor haar nauwelijks de moeite van het beschrijven waard. Margeaux heeft meer interesse voor alle angsten en lusten van de pedofiel Peter voor wie ze een obsessieve liefde koestert. Dat laatste is niet zo vreemd als het lijkt want deze Peter Curran is werkelijk de enige persoon in de wijde omgeving die het meisje liefde, aandacht en toewijding schenkt. De seks blijft daaraan lange tijd ondergeschikt.

Verbijsterend is ook hoe hun langdurige relatie te maken krijgt met alle nare eigenschappen die een gemiddeld huwelijk ook heeft te verduren: afgunst, jaloezie, verveling, en andere kleine ergernissen. De toewijding en liefde blijft echter wel degelijk overheersen. Peter blijft voor Margeaux jarenlang niet minder dan een geschenk uit de hemel. Een geschenk echter met een wel zeer rafelig en obsceen randje.

Hoe ziek de pedofiel Peter in zijn hoofd ook mag zijn, Margeaux’ ouders zijn nog veel weerzinwekkender. Hun gedrag is werkelijk met geen pen te beschrijven. Misschien dat het de schrijfster zelf daarom ook niet goed is gelukt. Zowel haar vader als haar moeder blijven in het boek niet meer dan platte types, twee gestoorde psychopaten, die het zelf vroeger ook niet gemakkelijk hebben gehad, maar waarvoor het mij als lezer het maar niet lukt om er ook maar een greintje sympathie voor op te brengen. Ze bekommeren zich om de meest idiote dingen behalve om hun eigen dochter. De grens tussen verwaarlozing en emotionele mishandeling wordt door hen regelmatig overschreden.

Ik heb zelden een boek gelezen dat me zo diep geraakt heeft.

Een kleine aantekening moet me wel van het hart. Het boek is opvallend onevenwichtig: literaire pareltjes als de mooi uitgesponnen details worden afgewisseld met vlakke en daardoor oninteressante dialogen waar precies wordt gezegd wat er bedoeld wordt, gesprekken die zo naturel en langdradig zijn dat er geen enkele spanning beklijft. Jammer, misschien ligt het ook aan de vertaling, die zonder meer beter had gekund. Desalniettemin, eenmaal gegrepen door dit boek nam ik die dialogen zonder meer voor lief. Wat een mooi en krachtig portret. Knap, met hoeveel genegenheid en tederheid zelfs Margeax Fragoso inzicht geeft in het gevoelsleven van de pedofiel Peter Curran, zonder ook maar enigszins goed te praten wat hij heeft gedaan.